به یاد او که غزل آزادی را ناتمام رها کرد...!

 چه دیدی در افق ای صبح خوش اقبال ،خوابت خوش
رها کردی دل از کوه  وکمر امسال، خوابت خوش
به صد حرف و اشارت های پنهان و عیان گفتی
سرای غم نمی ارزد به این جنجال، خوابت خوش
پگاهی  بود و تابستان که بی تمهید کوچیدی
گمانم با قناریهای رنگین بال، خوابت خوش
چو گنجشکان پائیزی،بهاری نیست در راهم
بجز از گندم یاد تو در غربال، خوابت خوش
غزل گفتن به شهر شب پرستان، خجلت نام است
دوعالم در تکاپو گشته است   پامال، خوابت خوش