عصرنو : روز اول ماه مه، تجمع کارگران در پارک لاله تهران مورد هجوم نیروهای سرکوب حکومتی قرار گرفت. بیش از صد نفر بازداشت شدند و بقیه با خشونت و سرکوب از محل تجمع پراکنده شدند. در دیگر شهرهای کشور نیز وضع بهتر نبود. در سنندج کار به پورش و بازداشت کشیده شد. تهدید فعالان جنبش کارگری از هفته ها پیش آغاز شده بود. با احضار ها واخطار های تلفنی از دست اندرکاران دعوت به تجمع کارگران خواسته شده بود که تجمعات را لغو کنند و از بزرگداشت روز کارگر چشم پوشی کنند.
قبل از همه باید گفت که بزرگداشت اول ماه مه به عنوان روز جهانی کارگر در سراسر جهان و هر ساله برگزار می شود. البته کشور ما تنها کشوری نیست که مراسم کارگری در این روز از طرف حکومت به خشونت کشیده می شود. در بسیاری از کشور ها ، از جمله در همسایگی ما در ترکیه نیز همواره در این روز کارگران مورد حمله قرار گرفته و در مواردی حتی کشتار شده اند. اما آن چه مسلم است، امروز دیگر در بسیاری از کشور های دنیا و در تمامی نظام های دمکراتیک، روز کارگر به رسمیت شناخته شده است و نهادهای کارگری در این روز دست به راهپیمائی و تجمع می زنند و دولت نه فقط علیه این تجمعات به بسیج نیرو دست نمی زند و مثل کشور نا برای هر فرد تجمع کننده، پنج نفر پلیس و لباس شخصی و عکاس و فیلمبردار و مامور حفاظت .. بسیج نمی کند، بلکه برعکس موظف است که امنیت برگزاری راهپیمائی و یا تجمع را نیزتامین نماید. در کشور ما که همه چیز وارونه است و عقربه ساعت زمان، سال هاست که همواره به عقب برمی گردد، در این زمینه هم حرکت معکوس متاسفانه پر شتاب تر شده است.
کارگران چه می خواستند؟
وقتی که یورش به تجمعات کارگری در روز اول ماه و یا تهدید های ماقبل آن را مدنظر قرار دهیم، با این سوال مواجه می شویم که مگر کارگران چه می خواهند که حکومت جمهوری اسلامی این همه از آن وحشت دارد؟ چرا این همه ترس از تجمعات کارگری؟ و اصولا این همه ترس از تجمع برای چیست؟
بیانیه ای که کمیته برگزاری برای دعوت به این راهپیمائی داده بود شامل ۱۵ بند بود. در این پانزده بند حتی یک مورد هم نیست که «امنیت» کشور را به خطر بیندازد و یا نیازمند این همه تدارک برای ضرب و شتم و بازداشت ها باشد. همه این ۱۵ بند، خواست های برحق و حقوق اولیه وانسانی ای هستند که برخورداری از آن ها، امروز دیگر رسما در تمامی مجامع بین المللی از جمله همه مجامعی که دولت جمهوری اسلامی، کشور و ملت ایران را در آن ها نمایندگی می کند، به رسمیت شناخته شده اند؛ جزو میثاق بین المللی حقوق بشر و ملحقات آن هستند. البته ناگفته پیداست که چرا، همه حکومت هائی را که بنیان آن ها بر نقض حقوق اولیه شهروندان یک کشور بنا شده است،در دفاع از این حقوق مسلم خطری امنیتی کشف می کنند. در چنین حکومت هائی نه فقط خواست تامین امنیت شغلی، حداقل دستمزد، برپائی تشکل مستقل، پرداخت دستمزهای معوقه، توقف اخراج ها، برابرحقوقی زنان با مردان، لغو کار کودکان، آزادی فعالان کارگری از زندان، اعلام همبستگی با کارگران مهاجر افغانی و کارگران دیگر کشور های جهان ... (۱) جرم تلقی می شود، بلکه با توسل قوه قهریه نیز درهم شکسته می شود، تا فعال ماپشائی حکومتگران زیر سوال نرود.. در این مصاف، اما اگر کسی امنیت مملکت و آسایش ملت را به خطر بیاندزاد، این نوع از حکومت ها هستند که فقط بر همان سرنیزه ها و باتوم ها سوارند؛ پایه و اساسشان بر لغو حقوق مسلم آحاد مردم و همه گروه های اجتماعی بنا شده است و هیچ نقطه اتکائی به جز همین مشت و لگدها ندارند. آن هائی که باید مهار شوند و به زندان فرستاده شوند، نه کارگران و مدافعان حوق اولیه و انسانی آن ها، بلکه کسانی هستند که با اتکا بر همین باتوم هاو ضرب و شتم کنندگان حرفه ای، بر مسند قدرت دولتی نشسته اند و بر سرنوشت مردم و کشور چنگ انداخته اند و دستور یورش و بازداشت و شکنجه صادر می کنند؛ آن ها در هر مقامی که هستند که باید به اتهام تعرض به حق تجمع که حتی در قانون اساسی خود حکومت نیز، به رسمیت شناخته شده است، مورد بازخواست قرار گیرند.
حق اولیه آحاد مردم هر کشوری است که خواستار برخورداری از زندگی انسانی مناسب شان خود شود و چه به صورت فردی و چه به صورت جمعی و متشکل، برای تحقق آن مبارزه کند. خواستار حکومتی پاسخگو به اراده مردم و مدافع حقوق آن باشد. دولت جمهوری اسلامی دولت پاسخگوی مردم نیست؛ دولت مقابله با خواست گروه های اجتماعی مختلف و خود سر منشا بسیاری از بی حقوقی ها، تبعیضات قانونی و فراقانونی است. بی جهت نیست که هر صدای حق طلبانه و هر هر گامی در جهت دفاع از حقوق شهروندی را حمله مستقیم به دستگاه حکومتی خود تلقی می کند و با تمام وسائل ممکن به جان مردم می افتد. از هز تجمعی چه از تجمع زنان، چه کارگران و چه دانشجویان، دچار هراس می شود. در سیمای متشکل و متحد گروه های اجتماعی، پایان بی حقوقی حاکم و لاجرم دوران قدرقدرتی خود را می بنید.
دولت حق لغو حقوق ملت و پایمال کردن آن را ندارد
کارگران کشور ما اولین بار نیست که هم چنان ابتدائی ترین خواست هایشان را در اول ماه مه مطرح می کنند. فعالان جنبش کارگری این مرز و بوم این خواست ها را در طول دهه های متمادی نزدیک به یک قرن گذشته، همواره مطرح کرده و فریاد زده اند. اما کم تر گوش شنوائی پیدا کرده اند. دولت های این کشور هم؛ اصل را بر ندیدن این درخواست ها و نشنیدن این فریاد ها گذاشته اند؛ از این هم فراتر، هر کجا که توانسته اند، با باتوم و چماق و مشت و لگد به جان کارگران هم افتاده اند. زندانی شان هم کرده اند. دولت جمهوری اسلامی در ادامه این سنت البته گوی سبقت را از همه همگنان خود ربوده است.
در سال ۱۳۰۱ «شورای مرکزی فدراسیون سندیکای کارگری» در اعلامیه ای به مناسبت اول ماه مه، انگار همین دیروز را در پارک لاله تهران و یا سنندج، اهواز و هفت تپه، پشت سر گذاشته است و هنوز هم خواستار تعطیلی اول ماه مه و به رسمیت شناختن این تعطیلی از سوی دولت است و توضیح می دهد که رابطه دولت با ملت چه باید باشد:
«اول ماه مه باید تعطیل بشود این تعطیل هرج و مرج نیست. این تعطیل انقلاب نیست. این تعطیل است که باید ملت از حکومت با زور حقوق خود را مسترد دارد.
این عید نیست بلکه این روز دادخواهی است.
این روزی است که دولت باید موجودیت ملت را بفهمد.
باید به حکومت فهماند که تو نوکر ملت هستی باید موافق خواهش ملت رفتار کنی.
تو نمی توانی از آزادی قلم، آزادی مطبوعات، آزادی اجتماعات جلوگیری کنی زیرا آن حق مشروع ملت است.
تو نباید و نمی توانی حکومت را برای شخص خود آلت استفاده قرار داده، اولاد و اتباع خود را وکیل کنی و قوم و خویش خود را در ادارات دولتی جابجا نمائی. مثل اینکه قوام السلطنه والی خراسان بود برادر و دوستان او انتخاب می شدند همین که نظام السلطنه رفت پسر و دوستان او انتخاب می شوند، تو باید به امنیت مملکت کوشیده نگذاری دزد و اشرار سلب امنیت از مردم نماید به ناموس و عزت نفس اهالی تجاوز کنند.
تو برای تفنن و گرفتن هزار تومان حقوق وزیر نمی شوی. ملت تو را برای کار برای ابفای وظایف اجتماعی انتخاب کرده است.
این ها را باید به حکومت فهماند. ما غیر از این نظری نداریم. مقصود ما این است که حکومت خوب باشد نه بد.
ما می خواهیم ملت با حکومت باشد و حکومت با ملت نه این که مانند امروز، مردم متنفر از حکومت و حکومت متوحش از ملت هر دو بیزار از یکدیگر باشند.
ما می خواهیم ملت و حکومت به کمک یکدیگر فلاکت سفالت و بدبختی های هزار ساله را خاتمه بدهند. ...»(۲)
۸۷ سال بعد کارگران چگونه و با چه زبانی باید به حکومت جمهوری اسلامی بفهمانند که حقوق کارگران، حقوق ملت است و دولت حق لغو حقوق ملت و پایمال کردن آن را ندارد!
****
در پایان «آفرين و تبريک به جنبش کارگری ايران برای اين موفقيت بی نظير برای برگزاری مراسم مشترک توسط گروه های مختلف کارگری، و با قلمداد اين حرکت مشترک و متحدانه به عنوان نقطه ی عطفی در مبارزات جنبش کارگری ايران و ضمن اعلام شکست تلاش های حاکميت برای جلوگيری از اين حرکت متحدانه،» همراه با برگزار کنندگان این تجمع، «مراتب تنفر و انزجار خود را از سرکوب وحشيانه ی» مراسم اول ماه ما ۸۸ اعلام می داریم «و ضمن محکوم کردن اين اقدام غير انسانی و وحشيانه خواستار آزادی بی قيد و شرط تمامی دستگير شدگان» (۳) هستیم.
______________
۱) مراجعه شود به
بیانیهکمیته برگزاری اول ماه مه ۱۳۸۸
۲)
اعلامیهی «شورای مرکزی فدراسیون سندیکای کارگری» به مناسبت اول ماه مه، سال ۱۳۰۱،
۳)
اطلاعيه شماره يک کميته برگزاری مراسم اول ماه مه ۸۸
