ای کرانه ی غمگین
زمین از خواب به بیداری غلتی می زند، رعشه ای در تن
اما نمی جنبد
و باز چنگِ بدآهنگ باد
در حجاب زنان تو
ملودی سیاهِ شیون را می نوازد وای وای
ای کرانه ی سوگوار
که چشمه هایت را نیز
چون کودکانت از تو دریغ می دارند
آیا فردا
کودکان پای برهنه ات
به مدرسه باز خواهند گشت
تا بر نیمکتها
کتاب قطور جغرافیای خود را
با سرانگشتان خشم و بهت
ورق بزنند؟
ژوئیه ۲۰۱۴
divanpress.com
