سیاست خط های قرمز

از وبلاگ : نوام چامسکی Noam Chomsky اول می ۲۰۱۴

اینکه پوتین کریمه را ضمیمه روسیه می کند رهبران آمریکا را می ترساند زیرا حاکمیت جهانی آن ها را به خطر می اندازد
بحران جاری اوکراین جدی و مخاطره آمیز است، به نحوی که بعضی از مفسرین آن را با بحران موشکی کوبا در سال ۱۹۶۲ مقایسه می کنند.
تاناسیس کامبانیس ستون نگار بستن گلوب موضوع اساسی را این چنین خلاصه می کند: پوتین با انضمام کریمه به نظمی که آمریکا و متحدانش بعد از جنگ سرد به وجود آورده و به آن تکیه کرده بودند ضربه زده و آن رااز اعتبار انداخته است. بنا بر این نظم قدرت های بزرگ تنها وقتی به دخالت نظامی دست می زنند که به تفاهم بین المللی رسیده باشند. اگر چنین تفاهمی حاصل نشود حد اقل از خط قرمز قدرت رقیبی عبور نکنند.
جنایت فوق العاده بزرگ بین المللی دوران حاضر یعنی حمله ایالات متحده و بریتانیا به عراق از آن جهت علیه این نظم جهانی نبود که با وجود عدم تفاهم بین المللی از خطوط قرمز روسیه و چین عبور نکرده بود.
بر عکس، اقدام پوتین در ضمیمه کردن کریمه و فزونی خواهی هایش در اوکراین عبور از خط قرمز آمریکا است.
پتر بیکر در نیویورک تایمز گزارش می دهد که اوباما کوشش می کند روسیه پوتین را با قطع ارتباطات اقتصادی و سیاسی با جهان خارج منزوی کند و جاه طلبی ها و گسترش طلبی در همسایگی خودش را محدود کند و آن را دولت منفور جهانی معرفی کند.
به طور خلاصه خط قرمزآمریکادر مرزهای روسیه قرار دارد. این جااست که فزونی طلبی روسیه در همسایگی خودش نظم جهانی را خدشه دار و بحران ایجاد می کند.
این اصل عمومیت می یابد. گاهی سایر ممالک هم اجازه دارند خط قرمز داشته باشند که در مرزهایشان محدود می شود یعنی همان جائی که خط قرمز آمریکا هم هست. عراق استثناءاست و البته ایران هم که مدام به "همه گزینه های روی میز" تهدید می شود از داشتن خط قرمز محروم است.
این تهدیدها نه فقط ناقض منشور سازمان ملل است بلکه قطعنامه جلسه عمومی را نیز که آمریکا هم آن را امضاءکرده است نقض می کند. قطعنامه با تأکید بر منع کاربرد تهدید و خشونت در روابط بین المللی شروع می شود.
بحران موشکی کوبا هم سریعأ خطوط قرمز قدرت های بزرگ را افشاء کرد. زمانی که پیشنهاد خروشچف نخست وزیر شوروی دائر بر این که هر دو طرف آمریکا و شوروی همزمان موشک های خود را از کوبا و ترکیه بیرون بکشند، از طرف کندی رد شد خطر جنگ وحشتناک هسته ای واقعأ نزدیک بود(و این در حالی بود که آمریکا برنامه داشت که موشک های قدیمی را در ترکیه تعویض کند و موشک های خیلی خطرناک تر پولاریس را جانشین ان ها کند که بخشی از تهدید مستقیم علیه شوروی بود.)
در این مورد هم خطوط قرمز آمریکا در مرزهای شوروی بودند و دیگران نیز آن را پذیرفته بودند.
تجاوز آمریکا به هندوچین مانند تجاوز به عراق از خط قرمزی عبور نکرد، همین حالت در مورد سایر تجاوزات و غارتگری های آمریکا مصداق دارد. یک بار دیگر قاعده مهم را باید یادآور شد: رقیبان و مخالفین هم گاهی اجازه دارند خط قرمز داشته باشند که در مرزهایشان قرار دارد و خط قرمز آمریکا هم در همان جا ست. اگر رقیبی هوای گسترش در همسایگی خودش را دارد با خط قرمز آمریکا طرف است و بحران جهانی ایجاد می کند.
در بحث مربوط به مجله امنیت بین المللی هاروارد- ام آی تی، پروفسور یوآن فونگ خونگ از دانشگاه آکسفورد توضیح می دهد که سنت قدیمی و هر دو حزبی در تفکر استراتژیک ایالات متحده این است که: همه دولت های آمریکا (چه دموکرات و چه جمهوری خواه) تأکید کرده اند که منافع حیاتی ایالات متحده ایجاب می کند که از تسلط قدرت رقیب در هر ناحیه بزرگ جهان جلوگیری شود.
به علاوه پذیرفته شده است که ایالات متحده باید تسلط عمده را حفظ کند زیرا که تسلط جهانی ایالات متحده صلح و ثبات منطقه ای را تضمین کرده که هنرمندانه به تابعیت از آمریکا و مطالبات او اشاره می کند.
همان طور که باید، جهان تفکر متفاوتی در مورد آمریکا دارد و آن را به عنوان دولت منفور می شناسد که بزرگترین تهدید برای صلح و امنیت جهانی است. درامارگیری ها هیچ رقیبی حتی نزدیک به او هم از این بابت وجود ندارد. اما جهان چه می داند؟
مقاله خونگ نگران بحران آسیاست که با رشد چین که مقام اقتصادی اول آسیا را احراز کرده مربوط است و مثل روسیه تمایلات توسعه طلبانه دارد که با خط قرمزامریکا تلاقی می کند.
سفر پرزیدنت اوباما به آسیا به قصد تاکید « برسنت دیرپای دوحزبی » به زبان دیپلماتیک است .
این که تقریبأ همه غرب پوتین را محکوم می کند یکی به همین خاطراست که دریک بیان احساساتی اظهار می دارد که امریکا و متحدینش مکرر و مکرر مارا فریب داده اند، در غیاب ما تصمیم گیری کرده اند و با ارائه فاکت های خود ساخته ناتو را به شرق گسترش و پایگاه های نظامی را درمرزهای ما بنا کرده اند. آن ها همیشه به ما می گفتند هدف این گسترش شما نیستید .
شکایت های پوتین واقعأ صحیح و دقیق هستند. وقتی پرزیدنت گورباچف وحدت آلمان را به عنوان پاره ای از ناتو قبول کردواشینگتن پذیرفت که ناتو حتی یک اینچ هم به شرق گسترش نخواهد یافت که یک امتیاز حیرت آور تاریخی است که اشاره اش به آلمان شرقی بود .
قول بلافاصله نقض شد و وقتی گرباچف اعتراض کرد به او گفته شد که آن یک قول شفاهی بوده و لذا قدرت اجرائی نداشته است .
پرزیدنت کلینتون ناتو را خیلی بیشتر به شرق به مرزهای روسیه گسترش داد. امروز صحبت از گسترش به اوکراین کاملأدر عمق روسیه تاریخی همسایگی روسیه کنونی است. این ارتباطی به روسیه پیدا نمی کند، زیرا هدف حفظ صلح و ثبات و خط قرمز امریکاست که در مرزهای روسیه قرار دارد .
انضمام کریمه به روسیه عملی غیرقانونی بود و قانون بین المللی و بعضی از معاهدات را نقض می کرد. نمی توان اقدامی قابل مقایسه با آن در سال های اخیر مشاهده کرد ....تهاجم به عراق یک جنایت بزرگتر و غیرقابل مقایسه است .
یک حادثه فقط قابل مقایسه را می توان یادآوری کرد : اداره خلیج گوانتانامودر جنوب شرقی کوبا. گوانتانامو در سال ۱۹۰۳ به زور اسلحه از کوبا غصب شد وعلیرغم مطالبه مکرر ان به وسیله کوبای بعد از استقلال ۱۹۵۹ پس داده نشد .
جهت اطمینان روسیه مورد مهمتری در اختیار دارد . به جز درخواست وسیع داخلی برای پیوستن به روسیه ، کریمه از نظر تاریخی روسیه است . تنها بندر آب های گرم روسیه در آن جا قرار دارد که جایگاه ناوگان روسیه نیز هست و اهمیت استراتژیک بسیار بالائی دارد. ایالات متحده هیچ حقی در گوانتانامو ندارد و فقط از انحصار قدرت استفاده می کند .
یک دلیل این که چرا امریکا حاضر نیست کوانتانامورا پس بدهد این است که لنگرگاه بزرگی دارد و امریکا با کنترل منطقه می تواند از پیشرفت کوبا جلوگیری به عمل آورد. در این پنجاه ساله این یک هدف استراتژیک بزرگ ایالات متحده بوده که وحشت زیاد ایجاد کرده و جنگ اقتصادی بزرگی بوده است .
ایالات متحده مدعی است از تجاوزات به حقوق بشر در کوبا شوکه شده است ، بدون این که به روی خود بیاورد که شدیدترین تجاوز به حقوق بشردر گوانتانا موصورت می گیرد . اتهامات اثبات شده علیه کوبا با آن چه که در کشورهای امریکای لاتین دوست آمریکا روزانه تجربه می شود قابل مقایسه نیست به ویژه این که کوبا از شروع استقلال با تهدید و حملات امریکا مواجه بوده است .
منتها هیچ کدام ازاین رفتارها با هیچ خط قرمزی برنمی خورد و بحرانی ایجاد نمی کند. این در مقوله حمله آمریکا به هندوچین ( ویتنام - مترجم ) و عراق ، براندازی رژیم های پارلمانی و استقرار دیکتاتوری های وحشت زا قرار می گیرد ،همچون پرونده های محرمانه و اقدامات دیگری که « حفظ صلح و ثبات » نام دارند .