«نه» به انصراف،
«نه» به حاکمیت اسلامی بود

نتایج تبلیغات سنگین دولت برای قانع کردن مردم در انصراف از گرفتن یارانه ها، نشان داد که تنها ۳ درصد از مردم حاضر شدند از گرفتن یارانه انصراف دهند. به بیان دیگر،  تبلیغات سنگین دولت و حاکمیت ره به جائی نبرد. حتی تهدیدات دولت مبنی بر بازرسی حساب های بانکی و کنترل درآمدها و دارائی ها نیز نتیجه ای در بر نداشت. این تجربه چند نکته را به روشنی بیان می کند:
اول ـ مردم به دولت و نظام جمهوری اسلامی هیچ اعتمادی ندارند. تمامی استدلالات تبلیغاتی و  نظریه های کارشناسان اقتصادی دولت و حاکمیت، از نگاه مردم، منافع مردم را بیان نمی کردند. مردم به خوبی می دانند که در حاکمیتی که هیچ شفافیتی در عرصه های اقتصادی و سیاسی آن وجود ندارد و باندهای گوناگون حکومتی منافع خود را بر منافع مردم ترجیح می دهند، نمی توان به حرف ها و استدلا ل های آنها اعتماد داشت.  وقتی رسانه ها و ارگان های تبلیغاتی تمامآ در دست حاکمیت است و هیچ صدای مخالفی تحمل نمی شود، چگونه می توان به سخنگویان این حاکمیت اعتماد کرد؟ در حاکمیت تک صدائی موجود، مردم حق دارند که بی اعتمادی خود به حاکمیت را در تمامی عرصه های نشان دهند.
دوم ـ وضعیت اقتصادی مردم و فقر کمرشکن و کاهش شدید ارزش پول ملی، آنچنان فشاری بر اکثریت بالائی از مردم وارد آورده است، که حتی یک ریال هم در حساب و کتاب اقتصاد خانواده، جایگاه ویژه ای می یابد. ارسال قبض های نجومی قیمت گاز، نشان داد که اجرای فاز دوم هدفمندی یارانه ها، چه فشار سنگینی بر اقصاد خانوارها وارد خواهد آورد. فشار یکسان افزایش قیمت گاز و دیگر حامل های انرژی بر تمامی مصرف کنندگان، چه کلان مصرف کنندگان و چه مصرف کنندگان خرد، بیان سیاستی است که بیشترین فشار را بر اقشار کم درآمد وارد می سازد و طبعآ برای کاهش این فشار حتی یک ریال هم می تواند جایگاه ویژه ای داشته باشد. بنابراین وضعیت اسف بار اقتصادی در شرایط رکود تورمی  و عدم چشم انداز بهبود اوضاع مردم را واداشته است که قید انصراف از گرفتن یارانه ها را بزنند و همین قطره را بر آهن گداختۀ وضعیت اسفبارشان بریزند.
سوم ـ  مردم به چشمان تیزبین خود شاهدند که بخش اعظم اقتصاد کشور در اختیار نهادهای وابسته به بیت رهبری، سپاه  و بنیادهای رنگارنگ مذهبی و حکومتی است که به هیچ کس حساب پس نمی دهند و حتی از پرداخت مالیات نیز فرار می کنند، و آنگاه با چنین شرایطی دولت از مردم  می خواهد که برای بازتر شدن دست دولت از گرفتن یارانه انصراف دهند. روشن است که اگر مجموعه اقتصادی تحت امر رهبر رژیم و آستانه های مذهبی و نهادها و بنیادهای مذهبی و حکومتی و نظام ، مالیات می پرداختند، دیگر دولت با کمبود بودجه روبرو نمی شد. روشن است  در شرایطی که وابستگان به حاکمیت، نزدیکان بیت رهبری و اطرافیان مراجع تقلید و آقازاده ها به چپاول بی حساب و کتاب اموال عمومی مشغولند و هیچ حسابرسی در کارشان نیست، توقع از مردم برای این که با عدم دریافت یارانهۀ ناچیز چهل و پنج هزار تومانی به دولت کمک کنند، توقع بی جائی است. و این را آمار سه درصدی انصراف به خوبی نشان داد.
چهارم ـ مردم زمانی به کمک دولت می شتابند که آن را دولت خود بدانند. این را مردم کشورمان در زمان دولت دکتر مصدق بخوبی نشان دادند وقتی با اشتیاق به خرید اوراق بهادار دولتی همت گماشتند تا توان دولت برای مقابله با سلطه جویان امپریالیستی در جریان ملی شدن صنعت نفت را بالا ببرند. آن زمان دولت مصدق یک دولت مردمی بود و در یک انتخابات دمکراتیک بر سرکار آمده بود. اما دولت کنونی همچون دولت های پیشین در جمهوری اسلامی، دولتی دمکراتیک نیست. حاکمیت اسلامی که بر بنیان اصل ولایت فقیه استوار است، استبدادی خشن و ستمگر است که در آن مردم نقش و جایگاهی ندارند. مجموعه حاکمیت اسلامی، مجموعه ای است ضدمردمی و غیردمکراتیک. چپاول اموال عمومی توسط کارگزاران این حاکمیت از یک سو و به ویرانه تبدیل کردن کشور از سوی دیگر، نفرت تلمبارشده ای را در میان مردم نسبت به حاکمیت ایجاد کرده است. مردم  و حاکمیت نه دو نیروی همسو و همراه و هم منافع، بلکه دو نیروی رودرروی هم و متخاصم هستتند. بدبینی شدید  مردم به حاکمیت از اینجا ناشی می شود. همانطور که حاکمیت نیز مردم را دشمن اول و خطرناکترین دشمن خود می داند. حاکمیت اسلامی به راحتی حاضر است با دشمنان خارجی پای میز مذاکره بنشیند اما در برابر مردم سر سازش ندارد. تمامی استراتژی سپاه و بسیج و دیگر نهادهای سرکوب حاکمیت، بر مقابله با مردم  استوار شده است. هجوم لجام گسیخته به زندان اوین و ضرب و شتم وحشیانه زندانیان سیاسی، این را به خوبی نشان داد. همین بیگانگی مردم از حاکمیت و نفرت شان از استبداد فقاهتی است که آنها را وامیدارد که بر اساس ضرب المثل « یک مو از خرس هم غنیمت است» رفتار کنند.

جمعه ۵ ارديبهشت ۱۳۹۳ برابر با ۲۵ آوريل ۲۰۱۴