به همایش بزرگداشت دانشمند برجسته، ایران شناس نامدار
پروفسور ریچارد فرآی

پاینده ایران
پیام دبیر "حزب ملت ایران" از درون میهن
به همایش بزرگداشت دانشمند برجسته، ایران شناس نامدار
پروفسور ریچارد فرآی

خانمها، آقایان پیشاپیش اجازه فرمائید درودهای صمیمانه خود را به مناسبت برپائی چنین بزرگداشتی که نشان از قدرشناسی و پاسداشت شما ایرانیان راستین نسبت به دوستان و خدمتگزاران فرهنگ و تاریخ میهن است، تقدیمتان کرده و دستهای پرمهرتان را به گرمی بفشارم و همزمان قدردان ایران شناس و ایراندوست نامدار آقای پروفسور فرآی که نسل کنونی ما وامدار تلاش های بزرگانی است چون ایشان که در شناخت فرهنگ و اندیشه های انسانیِ نیاکان ما در ایرانشهر تلاش کردند.

سروران ارجمند!
این انسان بزرگ به صیقل الماس گذشتهی ما همت گمارد تا در پس غبار و گرد زمانهی واپسگرای فضیلت سوز به بوته فراموشی سپرده نشود و درخشش خود را باز یافته و تلالو آن علیرغم خواست اندک شمار بدخواهانِ کژ اندیش، به سان فانوس دریایی در جهان ملتها راهگشای رهروان این وادی باشد.

عزیزان!
چه سخت است در فقدان بزرگمردی که تمامی عمر پر بار خود را در کاوش، پژوهش و تلاش در شناساندن فرهنگ پربار و تاریخساز ملت بزرگمان سپری کرده است، سخن گفت.
با اندوه فراوان پروفسور فرآی روی در نقاب خاک کشید و ایرانزمین یاری دیرین و ایراندوستان دوستی ارجمند را از دست دادند و ایران پرستانِ عاشق فرهنگ، را در غمی جانکاه فرو برد، از عشق و علاقه او به ایران کافی است بگویم در وصیت نامه شورانگیز خود خواستار آرام گرفتن همیشگی در خاک ایران زمین، سرزمین بزرگانی چون فردوسی، سعدی، حافظ، مولوی، خیام، نظامی، ابوریحان و رازی آنهم در اصفهان همان نصف جهان در کنار زنده رود شده بود.
دریغا که سالهاست ملت قدرشناس و ادب پرور این مرزو بوم در سایه ندانم کاری و تنگ نظری های شماری اندک، دچار بی توجهی نسبت به فرهنگ و آثار تاریخی، بی احترامی نسبت به ارزشهای ملی و حتا دینی شده اند بطوریکه اجرای وصیت نامه پروفسور فرای در خاکسپاری در اصفهان را برای ملت مان به یک تراژدی درد آور بدل کردهاند. با کمک از آموزههای کورش بزرگ از خدای ایران می خواهم:
"پروردگارا ! مبادا در سرزمین ما پیوند دوستی گناه بزرگی باشد و دروغ در آن رخنه کناد."
گرچه جلوگیری از خاکسپاری این دانشمند نامدار برنامه گروههایی است که در سهم خواهی از ملت، عقب مانده اند و با آفرینش چنین تنشهای نمایش گونه برآنند، از یکسو ناتوانی و ناکارآمدی دولت را به جهانیان به اثبات برسانند و از دیگر سوی دشمنی نسبت به اندیشمندی است که عاشقِ فرهنگ و تمدن ایران است و از به یادگار ماندن همیشگی پیکرش در ایران ناخرسند، تا همسر ایرانی او را از حق اجرای وصیتش که از نخستین حقوق هر شهروند ایرانی است محروم کنند و بدینگونه: پیکر این مردِ فرهنگ، تاوان عشق به ایران را بپردازد.
برای همسر محترم، نزدیکان و دوستداران پروفسور! از اعماق قلبم بعنوان یک ایرانی از درون میهن مان، همدردی و احترام خود را تقدیم، برایشان آرزوی تسلای خاطر و دل آرامی دارم.
بزرگش نخوانند اهل خرد که نام بزرگان به خُردی برد

با امید به استقلال و آزادی ایران
خسرو سیف
تهران؛ یکم اردیبهشت ماه 1393 خورشیدی