Shahbaznakhai8@gmail.com
برای دختری خل و چل خواستگار می آمد. مادر ازبیم آبروریزی و از دست دادن خواستگار به دختر پند داد که دربرابر مهمانان از جلفی و سبک سری بپرهیزد، بالا بنشیند، سنگین باشد و حرف های بزرگ بزند. صدای کوبه در که بلند شد، مادر برای گشودن در و پیشواز مهمانان رفت و هنگامی که با آنان به اتاق آمد دید که دختر نردبامی به دیوار اتاق تکیه داده، برپله بالایی آن نشسته، دیگ و دیگ برهای مسی آشپزخانه را به خود آویزان کرده و پیاپی می گوید: شتر، فیل، کرگدن!
نام گذاری های سالانه مقام معظم رهبری بی شباهت به این حکایت نیست. هرسال نوروز که فرامی رسد، سیدعلی خامنه ای با آن که خود با این جشن و آیین باستانی و دیرپا ابدا میانه ای ندارد و عیدغدیر را برآن ترجیح می دهد، احساس وظیفه می کند که سال تازه آغازشده و پیش رو را نام گذاری کند. غلامعلی حداد عادل، پدر عروس و مجیزگوی مقام معظم می گوید که ایشان این نام گذاری را براساس کسری و کاستی های جامعه انجام می دهد و هر کمبودی که وجود داشته باشد، معکوس آن را به عنوان نام سال برمی گزیند.
برهمین مبنا بود که چند سال پیش سال عدالت علی نام گرفت و درجریان آن سال آشکار شد که 16 میلیون پرونده در قوه قضاییه در نوبت رسیدگی است که اگر شمار طرف های دعوای هرپرونده به میزان حداقل آن یعنی دونفر درنظرگرفته شود، به این معناست که دستکم 32 میلیون نفر – یعنی اکثریت قاطع جمعیت بالای 18 سال کشور – درگیر برخورداری از عدالت علی وار قوه سرسپرده قضاییه – یا به گفته عبدالکریم سروش قوه قصابیه – نظام ولایت مطلقه فقیه بوده اند!
سال 1392 نیز از سوی مقام معظم رهبری سال "حماسه سیاسی و اقتصادی" نامیده شد که درعرصه سیاسی دستاورد های آن "انتصخوابات" ریاست جمهوری دوره یازدهم و تعیین شیخ حیله گر حسن روحانی به عنوان رییس جمهوری و درپی آن "نرمش قهرمانانه" ، "ترکمانچای هسته ای" و تسلیم خفت باری بود که روند آن هنوز نیز ادامه دارد و دربهترین حالت به دریافت شش قسط 500 میلیون دلاری دیگر از حدود 100 میلیارد دلار دارایی های بلوکه شده دراثر تحریم ها ختم خواهد شد!
این سنت حسنه امسال نیز تداوم یافت و مقام معظم رهبری درجمع زایران و مجاوران آستان قدس رضوی درمشهد به سخنرانی پرداخت و سال 1393 را سال "اقتصاد و فرهنگ با عزم ملی و مدیریت جهادی" نامید. دراین سخنرانی، سیدعلی خامنه ای به شیوه مألوف خود که رونوشتی از «از کرامات شیخ ما چه عجب - مشت را باز کرد و گفت وجب!» است، آسمان و ریسمان را به هم بافت تا به این نتیجه گیری برسد که آنچه که به زعم او "اقتصاد و فرهنگ" است، مهم ترین دغدغه نظام ولایت مطلقه فقیه درسال پیش رو است. او در بخشی ازاین سخنرانی گفت: «باید خود را چنان قوی کنیم که زورگویان و باج گیران جهانی نتوانند حقی ازاین ملت را نا دیده بگیرند»!
درهمین فراز کمتر از 20 کلمه ای چند نکته مهم مستتر است: نخست این که خود گوینده و نظامی که او رهبر آن است چنان ابتدایی ترین حقوق مردم را پایمال کرده اند که امروز مردم به "زورگویان و باج گیران جهانی" به چشم منجی می نگرند. دودیگر، این جمله اعتراف صریح به این است که درحال حاضر ضعیف هستیم که "زورگویان و باج گیران جهانی" توانسته اند حق ملت را نادیده بگیرند. سه دیگر، چه عاملی بیش از شخص شخیص مقام معظم رهبری با اشتباه محاسبه های خیره سرانه مکررش باعث و بانی ضعف امروز بوده است؟! فزون براینها، فرمایش مقام معظم رهبری – که بیشتر به بخشنامه نظامی شباهت دارد تا رهنمون یک رهبر فرزانه و خردمند – روشن نمی کند که این "خود را آن چنان قوی" کردن چگونه و با چه ابزاری باید تحقق یابد و اگرچنین امکانی بوده چرا تا امروز از آن استفاده نشده است؟!
درعرصه رهنمون های فرهنگی، سخنان مقام معظم رهبری از ابهام کمتری برخوردار است: «نکته مهم تر حرف من درباب فرهنگ خطاب به جوانان مومن و انقلابی است که به صورت خودجوش و با اراده و ابتکار درسراسرکشور به فعالیت های فرهنگی مشغولند و کارهای بسیارخوبی انجام داده اند». نوع این "فعالیت های فرهنگی که به صورت خودجوش با اراده و ابتکار درسراسر کشور" انجام می شود برای همگان آشناست و برای نمونه می توان از پرتاب کردن دانشجویان از خوابگاه دانشگاه با فریاد "یا زهرا" یا بالا رفتن ازدیوار سفارت انگلیس درتهران و اشغال آن یاد کرد و جدیدترین نمونه اش هم درهمین سال جدید برهم زدن سخنرانی هاشمی رفسنجانی در جزیره کیش است.
نام هاشمی رفسنجانی به میان آمد. او که در یک سال گذشته ثابت کرده که هنوز بسیار ترفند ها در چنته دارد، ظاهرا در این سوداست که شر مقام معظم رهبری را به ترتیبی ازسر مردم کم کند تا شاید ازسر تقصیر او در تحمیل دغلبازانه سیدعلی خامنه ای به عنوان رهبر بگذرند. هاشمی رفسنجانی نیز به مناسبت نوروز پیامی داد که به خلاف سخنان طویل و کسل کننده خامنه ای، کوتاه و موجز بود. دراین پیام هاشمی رفسنجانی ضمن آرزوی سالی سرشار از سازندگی، شکوفایی و رونق برای مردم، این بیت حافظ را چاشنی پیام خود کرد:
«برسرآنم که گر زدست برآید
دست به کاری زنم که غصه سرآید».
ما، پیام نوروزی این پیرکهنه کار ترفندبازی و استاداعظم دغلکاری نیز به رغم کوتاه و موجز بودن خالی از ابهام و ایهام نیست و با آن که همگان می دانند که "غصه" عمده مردم ایران نفس وجود نظام پلید ولایت مطلقه فقیه است و بدون کم شدن شر آن ازسرمردم، سرآمدن غصه امکان پذیر نیست توضیح نمی دهد که "گر زدست برآید"، قصد دارد دست به چه کاری بزند "که غصه سرآید؟!
