یک توهّم خطرناک

یک توهّم خطرناک
چرا غرب در مورد ایران هسته ای اشتباه میکند؟
پیتر اُوبُرن و دیوید موریسون
ترجمه: ن. نوری زاده
Nourizadeh.n@gmail.com

فهرست مطالب:
مقدمه مترجم /ص 7
فصل اول
پیشنهادی که غرب از پذیرفتن آن خودداری کرد/ ص 19
فصل دوم
تاریخ غم انگیز ایالات متحده آمریکا و ایران/ ص25
فصل سوم
پیمان نامه منع گسترش سلاح های هسته ای/ ص 33
فصل چهارم
تزویر و ریاکاری اتمی/ ص39
جانبداری بیش از حد از هندوستان/ 42
فصل پنجم
غرب و برنامه هسته ای ایران/ ص 45
ورود عبد القدیر خان/ ص 47
فصل ششم
چگونه غرب توافق با ایران را از بین برد؟/ ص51
فرصت از دست رفته/ ص 58
ایران برنامه هسته ای خود را دوباره آغاز کرد/ ص 61
تحمیل تحریم ها/ ص 64
فصل هفتم
موهومات، تحریف ها و باورهای غلط در مورد ایران/ ص67
گزارش نوامبر 2011 مدیر کل آژانس بین المللی انرژی هسته ای/ ص 72
رهبر ایران میگوید استفاده از سلاح های هسته ای گناهی بزرگ است/ ص 76
تهدید احمدی نژاد در زدودن اسرائیل از نقشه جغرافیای جهان/ ص 77
چگونه دولتمردان بریتانیا موهوماتی در مورد "سلاح های هسته ای ایران" را پخش و منتشر میکنند/ ص 79
فصل هشتم
براستی چه اتفاقی رخ داده است؟/ ص 85
فصل نهم
درخواستی برای اعتدال و میانه روی/ ص 91
پیوست ها:
پیوست شماره یک: متن کامل پیمان منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای/ ص 99
پیوست شماره 2: موافقت‌نامۀ پاریس/ ص 107
پیوست شماره3:ماده دوازدهم اساسنامه آژانس بین المللی اتمی/ ص 113
پیوست شماره4: فصل هفتم منشور سازمان ملل متحد/ ص 117
پیوست شماره5: مصوبه های ششگانه شورای امنیت سازمان ملل متحد در مورد ایران/ 121
نخستین قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل متحد در باره برنامه هسته‌ای ایران/ ص 123
دومین قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل متحد در باره برنامه هسته‌ای ایران/ ص 126
سومین قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل متحد در باره برنامه هسته‌ای ایران/ ص 139
چهارمین قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل متحد در باره برنامه هسته‌ای ایران/ ص 147
پنجمین قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل متحد در باره برنامه هسته‌ای ایران/ ص 158
ششمین قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل متحد در باره برنامه هسته‌ای ایران/ ص 159
پیوست شماره6: متن سخنان آیت‌الله خامنه‌ای در مراسم افتتاحیه شانزدهمین اجلاس سران کشورهای عضو جنبش عدم تعهد/ ص 187
پیوست شماره7: قسمتی از متن بیانیه شانزدهمین نشست سران کشورهای عضو جنبش عدم تعهد در تهران/ ص 191
توافق نامه ژنو، ایران و 1+5 / ص 193

فصل اول
پیشنهادی که غرب از پذیرفتن آن خودداری کرد

اوائل بهار سال 2005 (فروردین 1384) دیپلمات های بریتانیائی، فرانسوی و آلمانی به دفتر باشکوه وزیر امور خارجه فرانسه (Quai d’Orsay) که در سمت چپ ساحل رودخانه سن (Seine) قرار داشت، وارد شدند. گوئی از همان ابتدا معلوم بود که ساختمان باشکوه دومین امپراطور فرانسه با مزاج آنها سازگاری ندارد. در میان گروه گفتگو کننده جان ساورز (John Sawers) مرد بلند پروازی که اینک رئیس بخش سری واطلاعاتی بریتانیا است که تحقیقات بی ثمرش در مورد حل بن بست مذاکرات هسته ای ایران بیش از یکسال به طول انجامید، دیده میشد. بنظر میآمد که راه حلی برای برنامه هسته ای ایران وجود ندارد زیرا گفتگوکنندگان تحت فشار شدید ایالات متحده آمریکا با لجاجت و یکدندگی اصرار میورزید که برنامه غنی سازی اورانیوم ایران باید متوقف شود. برای ایرانیان چنین خواسته ای یک تحقیر غیر قابل قبول محسوب میشد و آنرا یادآور قرن ها سلطه امپریالیسم غرب نسبت به کشور مستقل و کهنسال خود میدانستند.
گفتگوها حدودا بیست دقیقه بدون هیچ پیشرفتی همچنان ادامه داشت عدم پیشرفت مذاکرات کسل کننده شده بود که ناگهان نماینده ایران جواد ظریف (Javad Zarif) لبخندی زد و اظهار داشت که: ما طرحی غیر رسمی که هنوز از سوی مقامات و مسئولین اصلی در تهران مورد تائید قرار نگرفته است را مایلیم که با شما در میان گذاریم. احتمالا این طرح آن چیزی است که میتوان در حال حاضر در باره آن گفتگو کرد." گروه مذاکره کننده ایران سپس بعد از اظهار چند کلمه مقدماتی، طرحی را ارائه کردند که موجب تعجب نمایندگان اروپائی شد. طرح آنان در واقع یک پیشنهاد سودمند برای هر دو طرف مذاکره کننده و در قالب یک مصالحه و توافق بشمار میرفت. بنظر میرسید که سرانجام در زیر سقف تالار طلائی که به سبک معماری قرن 19 تزئین شده بود راه حلی جهت از بن بست خارج شدن موضوع هسته ای ایران پیدا شد.
نمایندگان ایران توضیح دادند که آنها نمیتوانند تکنولوژی و طرح های توسعه و گسترش غنی سازی در خاک ایران را متوقف کنند اما حاضرند که تضمین نمایند، تکنولوژی هسته ای آنها برای اهداف صلح آمیز میباشد و کاربرد نظامی ندارد. گروه مذاکره کننده ایرانی تعهدی جدی را تضمین نمود و متذکر شد که ایران موظف است مفاد پیمان نامه منع گسترش سلاح های هسته ای (NPT) که کشورهای عضو را ملزم مینماید تاسیسات هسته ای آنها مورد بازرسی قرار گیرند،اجرا نماید.(1) آنها اظهار داشتند که رهبر مذهبی ایران دستیابی و استفاده از سلاح های هسته ای را حرام کرده است. همچنین آنها طرح داوطلبانه محدود سازی تولید غنی سازی اورانیوم را روی میز مذاکره قرار دادند و یادآور شدند که بازرسان آژانس بین المللی اتمی (IAEA) میتوانند بر تمام فعالیت های هسته ای ایران نظارت داشته باشند.
دیپلمات های اروپائی اجازه نداشتند هیجانات خود را از شنیدن این پیشنهاد بروز دهند. ولی یکی از آنها اذعان کرد آنچه را که شنیده است یک پیشنهاد بسیار جالب بود. "ما دریافتیم این یک طرح پیشنهادی ارزشمند، منسجم و منطقی است که با قوانین پیمان نامه منع گسترش سلاح های هسته ای کاملا انطباق دارد." این دیپلمات اضافه کرد که " امروز دیگر موضوع اعتماد سازی مورد نظر ما نیست زیرا در روند 18 ماهه، ما توانستیم که طرف ایرانی خود را بشناسیم و مطمئن شویم که آنها به تعهدات شان پایبند خواهند بود.
وقتی سخنان هئیت ایرانی بپایان رسید نمایندگان اروپائی اجازه تنفس خواستند تا در مورد پیشنهاد ارائه شده از سوی ایران با یکدیگر گفتگو کنند. آنها با اتفاق نظر پذیرفتند که طرح پیشنهادی ایران برای روسای سیاسی اروپا به هیچ وجه قابل قبول نخواهد بود. یکی از افراد حاضر مشکل عمده عدم پذیرش طرح را چنین عنوان کرد: " مطمئنا مشاوران جورج دبلیو بوش و اسرائیلی ها اجازه نخواهند داد که چنین توافقی صورت پذیرد. اما اگر اروپا خواسته های آمریکائیان را نادیده بگیرد، آنها از آنطرف آبها خود وارد قضیه می شوند و آنرا تا پایان خط پیش میبرند."
وقتی هئیت مذاکره اروپائی به میز مذاکره بازگشت با جدیت و بطور غیر متعهدانه به ایرانیان که منتظر پاسخ آنها بودند گفتند که دولت های آنان میبایست پیشنهاد شما را بررسی نمایند.
جان ساورز طرح پیشنهادی ایران را به لندن برد اما طولی نکشید که این طرح به باد نسیان سپرده شد. طبق منابع رسمی وزارت خارجه، تونی بلر (Tony Blair) با مداخله مستقیم خود تلاش نمود که موضوع طرح پیشنهادی ایران به هیچ وجه مطرح نگردد تا فراموش شود. بعدها ساورز به سید حسین موسوی سخنگوی تیم هسته ای ایران توضیح داد که چرا پیشنهاد آنان مور استقبال قرار نگرفته است. او گفت که واشنگتن هرگز حتی اجازه ساخت یک سانتریفیوژ در ایران را نخواهد داد. (2)
بنابراین طرح پیشنهادی صلح هئیت مذاکره کننده ایران با وجود آنکه مورد قبول نمایندگان اروپائی قرار گرفته بود و از سوی آنان طرحی عادلانه برای طرفین محسوب میشد و نیز با قوانین بین المللی مطابقت کامل داشت با این وجود در نطفه خفه شد. یکی از دیپلمات های اروپائی که از نزدیک در جریان گفتگو های مذکور قرار داشت گفته است که عدم پذیرش طرح پیشنهادی ایران " یک تردستی شگفت آور و غیر عادی از سوی اتحادیه اروپا بود"
هدف این کتاب باطل کردن طلسم این افسانه ها و موهومات است، دروغ هائی که باعث شده که نه تنها نظر و باور ایرانیان نسبت به انرژی هسته ای در آمریکا و اروپا مطرح نگردد بلکه نظرات آنها نیز تحریف شود. ما نشان خواهیم داد که ایران همواره آمادگی خود را اعلام کرده بود تا در مورد برنامه های هسته ای خود بطور منطقی و عادلانه با غرب کنار بیاید. باید اذعان نمود که ایران یکی از امضاء کننده گان اولیه پیمان نامه منع گسترش سلاح های هسته ای در سال 1968 (1347) میباشد و کشور عضوی است که بیشترین تابعیت و احترام را به قوانین این پیمان نامه قائل است و تا به امروز به آن وفادار مانده است.
از نظر قوانین پیمان نامه منع گسترش سلاح های هسته ای، ایران ضمن آنکه درصدد دستیابی به تسلیحات هسته ای نیست همواره تاسیسات و نیروگاه های هسته ای آن تحت نظر بازرسان آژانس بین المللی انرژی اتمی قرار دارد. در مقابل ایالات متحده آمریکا و متحدین اروپائی آن از جمله بریتانیا با سرسختی از پذیرفتن حقوق ایرانیان جهت غنی سازی اورانیوم تحت نظارت بازرسان آژانس اتمی خودداری میکنند. بعلاوه غرب در مواقع بحرانی با نشان دادن ظاهری حسن نیت خود پیوسته خواسته های غیر عادلانه ای را به ایران مطرح میسازند.
سیاستمداران غربی با اتخاذ مواضع جانبدارانه همواره بیانیه های گمراه کننده در مورد موضوع هسته ای ایران صادر میکنند. همچنین مطبوعات غربی و کانال های تلویزیونی آنها مطالب ساختگی و غیر واقعی که سرشار از نفرت و شک و تردید میباشد منتشر میکنند و میان مردم یک سوء تفاهم و بد فهمی نسبت به ایران اشاعه میدهند. ما در آینده مثال های بسیاری در مورد اینگونه مباحث و مطالب بدخواهانه مطبوعات غربی را نشان خواهیم داد و سعی میکنیم بی پرده در مورد آنها بنویسیم.
در نتیجه اینگونه تحریف ها و ارائه آمار و ارقام غلط و تصورات شبه آور بیشتر مردم غرب را به این باور رهنمود میسازند که ایران یک قدرت بد نهاد و پرخاشگر در منطقه میباشد که مصمم است علیه منافع آنها دست به ساخت و تولید و تکثیر سلاح های اتمی زند. ما تصدیق میکنیم که ممکن است ایرانیان بطور پنهانی بدنبال بمب اتم باشند اما در این مورد هیچ سند قابل قبول و اطمینان بخشی که ثابت کند این کشور در حال ساخت بمب اتم است وجود ندارد که بتوانیم آنها را ارائه دهیم. هر سیاستمدار و یا مبلغی که ادعا میکند ایران در صدد دستیابی به سلاح های هسته ای است یا حقایق را بکلی کتمان میکند و یا صراحتا دروغ میگوید.
اما همه حقایق این نیست بلکه مقامات ایالات متحده آمریکا با دلایل و براهین قاطع میدانند که ایران دارای برنامه ای جهت دستیابی به تسلیحات هسته ای نیست تا چه برسد به اینکه این کشور بمب اتم داشته باشد. این موضع همچنین نظر آژانس بین المللی انرژی هسته ای است که مسئولیت نظارت بر فعالیت های هسته ای اعضاء پیمان نامه منع گسترش سلاح های هسته ای را بعهده دارد. بنابراین باید پرسید که چه اتفاقی افتاده است؟ چرا همه عصبانی میباشند و با لفاظی های مداوم خود در صدد منزوی کردن ایران هستند؟ اقداماتی که از سوی غرب به رهبری آمریکا در مورد تحریم اقتصادی ایران انجام گرفته است میلیون ها ایرانی را به فقر و یاس دچار ساخته است. ما بحث متفاوتی را در این مورد مطرح خواهیم کرد و نشان میدهیم که ایالات متحده آمریکا و اروپا با تحت فشار قرار دادن ایران از طرق مختلف قصد تحقیر این کشور را دارند و یا احتمالا در صدد سرنگون کردن رژیم اسلامی ایران میباشند.
هدف اصلی این کتاب اینست که نشان دهد رویاروئی با ایران هیچ ضرورتی ندارد . همانطور که طرح پیشنهادی ایران در دفتر وزیر امور خارجه فرانسه مطرح گردید این کشور همواره آماده توافق با غرب بوده است. اما این غرب است که نظرات صلح آمیز و قابل قبول و منطقی ایرانیان را نمی پذیرد و آنها را بی دلیل رد میکند.
ما موارد ضروری و پر اهمیتی که آمریکا و غرب شایسته است در بازگشت به میز مذاکره با ایران به آنها توجه نمایند را مطرح میکنیم. از نظر ما پیشنهاد های متوالی غرب هنوز جنبۀ آمرانه دارد و این روش و سیاست خطرناک پیوسته بوسیله مذاکره کنندگان غربی دنبال میشود و ممکن است نهایتا خطر جنگ را در آینده دامن زند.
ادامه دارد ...........

1- به پیوست شماره یک رجوع شود.
2- Seyed Hossein Mousavian, The Iranian Nuclear Crisis: A Memoir, p 173