بوتۀ فلفل
هنوز گل میدهد
ریزخند شادمانی پر شکوهش را
هنوز راه نبسته است
تیزخند سرمای فصل
به پهنای چهره کوچکش
که ملیله دوزی خُردی ست،
نوشته بر تیغۀ باد
یا، چند دندان شیری پا در هوا،
از رضایت "بودن" چنان شکوفان است
که چه باک، بلندی کوههای دوردست،
فراخی آبهای پشت سر،
بوتۀ فلفل
با فانوس های سبز ِآویزانش
چون راهبی راه می برد
آکنده از زندگی
به دل ابدیتی
که مقایسه ها
راهی به پهنۀ آن نمی برند
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
