قبل از همه تبریک م گویم به مردم کشورم. مردمی که بارها به عرصه آمدند، هزینه دادند، صبر کردند و گرهی از گره گشوده نشد، مردمی که با درایت و هوشمندی آرای خود را به درستی به نام کسی به صندوق ها ریختند که بیش از دیگران توان رویارویی با چالش های جهانی را داشت.
تبریک می گویم و تشکر می کنم از تیم مذاکره کننده ایرانی، به ویژه شخص آقای ظریف که با تمام وجود همه مهارت ها و توانمندی های خود را به خدمت گرفتند تا جوانه های امید را در دل مردم خویش پرورش دهند.
هم چنین تشکر می کنم از خانم کاترین اشتون و آقایان جان کری و ویلیام هیگ که نومید نشدند و با عزم و واقع بینی و حسن نیت یکی از دشوارترین تصمیم سازی های دوره ماموریت خود را به سود صلح و امنیت همگانی، و در راستای هموار سازی راه همکاری های متقابلا سودمند با موفقیت به سرانجام رساندند.
امروز نخستین روز در طول ۳۴ ساله بعد از انقلاب است که جامعه جهانی پای سندی امضاء می گذارد که محتوای درونی آن پذیرش حق موجودیت و قدرت یک کشور «غیرخودی» است. این پذیرش به زیان هیچ کشوری نیست و می تواند به سود همه کشورهای منطقه باشد. متاسفم که برخی دولت ها هراسیده اند. یقین دارم که چنان تدبیر و امید بر ایران حاکم بماند، این فرصت برای آنها نیز وجود خواهد داشت که در سنجش خود بازنگری کنند. ترس از این توافق و کارشکنی در مقابل آن با هر منطقی آلوده به مقاصدی ضد انسانی است. این ترس، چه در کشور ما، چه در برخی کشورهای منطقه و چه در ایالات متحده و اروپا، در بهترین حالت ناشی از رقابتی زورگویانه و در بدترین حالت ناشی از ترجیح جنگ بر همکاری است.
اکنون نخستین روز از یک دوران بسیار دشوار و بس سرنوشت ساز برای ملت ماست. فکر نکنیم همه چیز تمام شد و حالا دیگر ما در همان وضعی قرار گرفته ایم که رقبای منطقه ای ما.
اما علیرغم دشواری هایی که در پیش است امید به تصمیم سازی های خردمندانه و همه جانبه نگرانه رو به قوت گیری است. به یاد داشته باشیم که همه ی این امیدها از درون صندوق رای زاده شد. بدانیم که بدون همراهی و رای مردم سنگ روی سنگ نخواهد ماند در کشور ما. بدانیم که هرچه روابط بین اقشار جامعه، روابط میان خادمان میهن، روابط میان مردم و حکومت همبسته تر و گشاده دستانه تر باشد امید به پیشرفت نیز بیشتر زاده خواهد شد.
وجود زندانی سیاسی لکه سیاه بر چهره ماست. ایران برای حل مشکلات خود نیاز ندارد فرزندان راستین خود را به بند بکشد. آنها که در حصر و حبس نشسته اند بیش از آنان که گرد محافل قدرت حلقه زده اند شایسته سپاس و گویی و تقدیرند. آنها بودند که علیرغم همه جفاها و تهمت ها و دروغ ها ایستادند و از حقوق ملت و کشور دفاع کردند.
تردید در رها سازی حصر شدگان و حبس شدگان تردید در توانمندی و درایت ملت است. تردید در برگزاری انتخابات سالم و آزاد تردید در توانمندی کشور برای یافتن راه خویش است.
ایران ما، هرچند بس به سختی و با دادن خون های بسیار، و بس بیهوده، هرچند با کُندی بسیار، سرانجام در مسیر درست قرار گرفته است. هر دو انقلاب ما قدم گذاشتن در مسیر ناشناخته بود. راه ما بهترین سرمشق نیست. زیرا پیش قراول بودیم. اما رسیدن به استقلال و آزادی، آنهم برای کشوری چون ایران، نه چندان سهل است و نه جدا از هم تحقق پذیر.
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
