برای فریدون فرخزاد؛
هنرمند ِ یگانه ی سربدار ِ میهن ِ بازهم مانده دربند
فریدون جان!
آوازخوان ِ آرزوی آوازه ی ایران!
سُرود ِ سُروده ی فروغ ِ جاویدان!
پدیده ی پگاه ِ بامداد هر آدینه ی نخستین!
خنیاگر ِ ماهتاب ِ پنجره های سیمای سیمین!
گوهر ِ آبگینه ی هرآیینه ی پگاه!
پرسشگر ِ چهار راه ِ سه راهی ی شاه!
پندار ِ پند برای پایداری ی هر پادشاه!
پیکان ِ پیکار ِ هر دلاور ِ سربدار!
بانگ ِ نگاهت، سُرودیست پایدار!
فریدون جان!
بانگ آوازت دیوان را
از قرآن بر دیوارهای دیدار، پرتاب می کند
تا تارهای عنکبوت
از دریچه ی غار ِ سرهای خشکیده فرو ریزد
تا زن کنیز ِ بستر هر بنده،
مرد برده ی بی داد ِ هر جنگنده
کودک ِ شیرخوار رامشگر ِ کام نوش ِ هر «رساله»
ایرانیان بردگان ِ مانده
زیر ِ رکاب و پشت ِ پالان ِ شتران نالان نگردند
فریدون جان!
بیا تا پوران جان ِ تازه ای بگیرد
برگرد تا فروغ هم باز گردد
زرین تاج، تاج ِ خورشید،
شهباز ِ زند زنده، چشم بُگشایند
تا زندگانی بر مردگان آهنگی خوش
مردگان برای زندگان آهوی آرزو نگردند
تا زندگی آزاد، آزادی زندگی گردد
تا بیدار خوابی بر بستر خواب بیداری رنگ ببازد
ژرفای نگاه ِ نگار
نگارستان ِ هر نگاره گردد
فریدون جان!
خوانندگان ِ نابینا، نوازندگان ناشنوا
و سرایندگان ِ ناخوانا را
از بستر ناپُرسای و نا اندیشایی
با مهر ِ میهنی، دل ِ دلاوری
و باور ِ باورمندی به زیر پرتاب
تا گوهر از زنگار ِ جوهر آزاد
آبشار ِ آتش گردد
تا پلیدی ی اهریمنی را
جایگزین ِ پاکی ی نیکویی نگرداند
تا دانش ی پزشکی بر بستر ِ هر سری سامان
هُرمون ِ ماده و نر ژن ِ زایش
پروده های پرورش و آموزه های آموزش را فراگیرند
تا اندیشمندمان، تو را «بچه ی بد» ننامد
تا تو از گیتی ی آینده
به گستره ی گیتی هم اکنون باز گردی
تا دل های بی هنر رمیده
سرهای بی باور ِ چریده
تن های تنیده ی خزیده
و دست های تندیسی خریده را
راه گشا، راهبر باشی
فریدون جان!
در«فصل دیگر» می خواستی فصلی دیگر
در بازگشت به خویشتن ِ خویش بازگردانی
بر فراز ِ گوته، ده شب گوته را
ده روز ِ گوته سروده ای سرور ِ سُروده ی زادگاهش گردانی
تا «در نهایت جمله آغاز است عشق»
فرجام ِ پس هر پُرسش را
بر آوای واژه بنشانی
تا خواب در بیداری از مُردن خسته گردد
بیداری از مردن خسته نگردد
تا با «سلام» به همسایه
دل ِ تاخته ات بر هر دروازه ای بکوبد
تا دری بر «دل های بی آرام» بگشایند
تا کسی بیآید کسی باشد
کسانی را گرد آورد
گِرد را گُرد گرداند
تا گُردان هموند و همرزم
از «شهر ِ من» به شهر ِ تو تهران
به شهر ِ ما ایرانشهر گردهم بدرآییم
تا در آشیانه ی سیمرغ خواب ِ آفتاب را
با بانگ ِ بابکان در راه بیدار گردانیم
تا «دیو تنهایی» از دیوار ِ دیار دور و کور گردد
تا آهنگ های زرین از تاج ِ خورشید رُخ بُگشاید
تا خورشید بر پشت ِ شیر ِ خروشیده بنشیند
بر پرچم ِ ایرانزمین باز گردد
فریدون جان!
«خنیاگر ِ در خون»*
آوازخوان ِ بس از ویکتور خارا
گرد ِ گرباد و گیج ِ گرداب گیتی را
گداخته گردانیدی
تا شور ِ شورش نواخته
خیز ِ خیزش پرداخته گردد
تا ساز ِ دل، کام ِ زبان
بر دام ِ ایران
جهان را بیدار گرداند
تو را نه بسان ِ ویکتور خارا دست شکستند؛ انگشت انداختند
با تیراژه ای از تیر پیکرش را
بر خاک ریختند
تا آوازخوان ِ خاک گردد
تو، آوازخوان ِ آرزوی ایران!
دیوان از قرآن بدر آمده
چشم ِ تو را دریدند
آن چشم،
چراغ بر سر هر چشمه گردید
زبان ِ تو را برکشیدند
آن زبان،
بانگ فریاد بلند ِ چهاده سده ی ایرانیان گشت
گوش ِ تو را برکندند
آن گوش،
دیوارهای ترس ِ دیدار را فرو ریخت
سینه ی تو را شکافتند
آن آهنگ ِ سینه ات، آواز ِ خوان آرزو گردید
بینی تو را بریدند
آن بینی، بوی مُرداب ِ مُرده خواری
بردارنده ی برده داری را شناساند
تا قرآن و دیوانش
به گور ِ تاریک ِ تاریخ نشانده شوند
فریدون جان!
تندیس ِ نگاهت از «هنرکده آرتا»*
تا تیراژه ی تیر ِ آرش
آذرخش آرزوی ِ آرامگاهت
بر بُن ِ بُن بست ِ بُن ِ پردیس است
تا در فردای آزادی میهن ِ بازهم مانده دربند
پردیس ِ نگاهت آزادی را
نگاهبان باشد
تا سرود ِ آزادی نامه کوروش را
آواز ِ پرواز گردانیم
تا آزادی، ماده ِ مادر هسته ی هستی
زایشگاه ِ خردشادمانی
در گستره ی گیتی
راهبر ِ کهکشان ِ شیری گردد.
___________________
*نگین ِ نگاه، به دفتر ِ «خنیاگر در خون» پژوهشنامه ی میرزا آقا عسگری (مانی) درباره ی فریدون فرخزاد است.
*نگین ِ نگاه، به «هنرکده ی آرتا» دهقانپور، آفرینده ی تندیس ِ فریدون فرخزاد است.
گوتنبرگ- سوئد
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
