دو رویداد

در روزهای گذشته دو رویداد توجه ها را به سوی خود جلب کرد. یکی سفر محسن مخملباف به اسرائیل و دیگری دیدار محمد نوری زاد از خانواده و کودک 4 ساله دو بهایی بیگناه دربند.
تهیه فیلمی در اسرائیل از باغبان و باغی بهایی وسیله محسن مخملباف و سخنان او در اسرائیل نشان از دگرگونی اساسی در دیدگاه های کسی دارد که در آغاز انقلاب جزء تندروترین و افراطی ترین مسلمان ها بود.

دیدار محمد نوری زاد از یک خانواده بهایی و بوسیدن پای کودک چهار ساله و پوزش خواهی از بهاییان برای سالیان دراز رنج ها که برده و زخم ها که خورده اند نیز نشان از یک دگرگونی حقیقی در دیدگاه های او دارد که تا چند سالی پیش از مریدان رهبر معظم و همراهان حکومت آدمی خوار اسلامی بود.
نگارنده خود را درگیر بحث خوب یا بد سفر مخملباف نمی کند و این مورد را از زاویه دیگری می نگرد که کم تر به آن پرداخته شده است و تنها به همین بسنده می کند که بگوید به عنوان یک ایرانی هیچ دشمنی با اسرائیل نداشته و بر این دیدگاه است که بهترین راه حل درگیری دراز مدت و تلخ میان فلسطینی ها و اسراییلی ها یک صلح پایدار و دوری از درگیری و خشونت است.

نکته مهم
ولی نکته مهمی که می باید دراین دو رویداد مورد توجه قرار گیرد، آن دگرگونی فرهنگی در این دو تن است که همه ما نیز بدان نیاز داریم. ایرانی تا به انقلابی فرهنگی و در درجه نخست در خودش دست نیازد حتا این حکومت نیز برود، هم چنان گرفتار و درمانده خواهد ماند. ما این موضوع را در برون مرز که آزادی های فردی و اجتماعی برای همه موجود است، تجریه کرده و دیده ایم که هرچند گاه، گروه و دسته تازه ای اعلام موجودیت کرده، بیانیه و یا منشوری منتشر می کنند ولی به هفته و ماهی نکشیده چند پاره شده و به دشمنی با یکدیگر می پردازند! رفتن به دنبال چرایی موضوع برای نگارنده همیشه به همین نکته پایان یافته است که ریشه گرفتاری های ما، فرهنگی است. ما عادت کرده ایم که با چند چهرگی و ماسک های گوناگون بر چهره زندگی کنیم. بسیاری از ما هنوز در گذشته زندگی کرده و نمی خواهیم با گذشته خود بر خورد کنیم. نگاهی به سازمان ها ی سیاسی بیاندازیم تا این موضوع روشن تر شود. چند سازمان سیاسی می شناسید که گذشته خود را با دقت و شهامت و به راستی به نقد کشیده باشند؟ چند سازمان را می شناسید که با وجود ادعای باور به دموکراسی و پذیرش حق دگر اندیش، آمادگی داشته باشند که با مخالفان دیدگاه های خود با مسالمت بر سر یک میز نشسته و برای رهایی مردم گرفتار ایران آماده گذشت یاشند؟ این قلم در اندازه توان خود بارها آن را به میان آورده است. هم از این دیدگاه است که می باید از کار این دو تن تقدیر نموده، از این دگرگونی راستین که در هر دوی آن ها پدید آمده است شادمان شده و شهامت آنان را برای برخورد با گذشته خود و دوری از آن ستود.

در آن چه به گذشته محمد نوری زاد ارتباط دارد، او بارها از خود و حکومتی که وابسته آن بوده است به سختی انتقاد کرده و در عمل نیز تاوان آن را پرداخته و هم اکنون نیز می پردازد.
این که مخملباف در باره گذشته خود گفته و انتقاد کرده باشد من چیزی نشنیده و نخوانده ام ولی او در عمل نشان داده است که سال ها است که از حکومت اسلامی و سیاست های ضد انسانی او دوری گزیده و راهی خلاف راه حکومت را پیموده است. اقامت او در اسرائیل برای تهیه آن فیلم و سفر تازه او به اسرائیل و سخنانش در آن جا خود نشانه گویایی است بر این حقیقت.

دست یازیدن به انقلابی فرهنگی در خود، نخستین گام برای به سازی، پبشرفت و دست یافتن به آزادی برای خود و جامعه است. تاریخ به ما آموخته است که وابستگی به یک ایدئو لوژی و دیدن جهان پیرامون از دریچه تنگ این ایدئولوزی(جه دینی/مذهبی و چه غیر آن)، فاجعه بار است. انقلاب در خود یعنی کوشش و جست و جو در شناخت اشتباه ها و شجاعت در بیان آن؛ به دور ریختن ماسک های گوناگون و شفاف بودن در سخن و عمل؛ کند و کاو و پرسش در چرایی همه جیز در پیرامون خود؛ شناخت حق دگر اندیش و دگر باش و دوری از تهمت و افترا و خرافه های دینی/سنتی است . انقلاب فرهنگی در خود کار ساده ای نیست ولی برای همه شدنی است و تنها به اراده ای محکم و پایدار نیاز دارد.