این شعر در بهار سال ۶۱ و متاثر از باور به نیروی عظیم مردم برای ساختن جامعه ای آزاد و ایده آل نوشته شد. برایم خاطره انگیز نیز هست, زنده یاد انوشیروان لطفی که شبی در زابل میهمانم بود این شعر را خواند و به من پیشنهاد خواندن کتاب «حماسه ی داد» را کرد, یادش سبز. تقدیمش می کنم به جنبش آزادیخواهی سبز و نوین مردم ایران که باور دارم علیرغم افت و خیزهایش به پیروزی دست خواهد یافت, به مردمی که حماسه آفرینند!
علی محمد برنوشیان
barnoshian@hotmail.com
در شاهراه
به هنگامی که هر روز از پس روزی
همی خیزش کنی در راه بهروزی
در این هنگام میلادی دگر شوری دگر در ماست
در این هنگام آینده برای ما به ره پیداست
به سوی شهر افسانه خروشان راه پیمایی
چه زیبائی به هنگامی که می آیی و می آیی
مراد عشق می آری تمنای دل مایی
به راه رزم با دشمن شکوفیدی شکوفایی
تویی آن راوی آینده ی سبز بهارانم
که هر دم در درون سنگر حقت هویدائی
فروغ مهر تو در قلب ما فریاد می دارد
مرا هر لحظه ای دلشاد میدارد
تو پیروزی ایرانی فروزانی فروزانی
به راه لاله خیزت میتوان دیدن فراوانی
تو در شه راه گلگونت بران خوشتر
یقین دارم که پیروزی و جاویدی و می مانی
علی محمد برنوشیان
بهار
۶۱
