درباورم چه گونه بگنجد
این رقص دیرپای شیطان
درپای آتش هماره ی ما،
یاران!؟
آنک چه رفته است بر این خیل
کین دل سیاه،
این،
همه نیرنگ
این شب پرست،
این،
همه ترفند
برخون آذرین شفق،
در رگ پگاه
هردم غبار مرگ می افشاند؟
بر این بهار ماندگار
چه رفته ست؟
کین برگ های خشک و زردخزانی
هنوزنیز
مانده ست روی خاک؟
و زیرپای رهرو،
درهرگام
بس ترد می شکند
خرد می شود.
تا کی ستیزبی امان خزان،
باصف بهار؟
وین افت و خیزجنگل،
در گیرودار رزم،
با ارتش خزان
این ریزش دمادم گلبرگ ها به دشت شررخیزلاله روی
این زوزه های سردخزان،
درتن درخت
وین رزمیان جان به کف ارتش امید،
بی وصلت بهار،
درخاک تا به چند؟
دیری است تا بهارمی آید از یک سو،
پرشوروپرامید
بارویش هماره ی جنگل،
دریا،
توفان،
آوازسبزبلبل،
باهفت رنگ گل،
با قامت حماسی انسان پیشرو.
سوی دگر خزان
می آیو و می کارد
او بذر مرگ نه هنگام را
در سبز جنگل وسرخ گل
و در سپید مهربانی و پاکی
این درد تا به کی؟
وین دور تابه چند؟
علی رضاجباری(آذرنگ)
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
