عدم صلاحیت و حذف دو چهره ای که حضورشان در انتخابات این دوره از ریاست جمهوری می توانست تکرار رخدادهای چهار سال قبل را به اشکال و ابعاد مختلف محتمل سازد، به مانند علاج پیش ازوقوع حادثه ای است که حکومت اسلامی توانست بر پایه تجربه جنبش سبز ، آن را به کار گیرد.
جدا از اختلاف نظری که هاشمی رفسنجانی در نوع حکومت داری اسلامی با رهبر و مجموعه تفکر حاکم بر نظام اسلامی دارد، و این اختلاف می توانست ( می تواند) پس از راه یابی رفسنجانی به ریاست قوه مجریه دامنه وسیع تری یابد؛ رهبری حکومت اسلامی و نهاد های تصمیم گیرنده بر آن شده اند تا ابتدا به ساکن، پیش ازآغاز تبلیغات و امکان ایجاد فضای مخالف و کنش های غیر قابل پیش بینی مردم در سطح خیابان ها، از ورود غیر قابل مهار مردم به صحنه جلو گیری نماید.
پیداست که عدم صلاحیت رفسنجانی نه بخاطر دور شدن غیر قابل دست رس او از کل نظام، که مخالفت با تبعات اجتماعی و آن گاه سیاسی غیر قابل پیش بینی مخالفان نظام که تحت فرصت رفسنجانی، انتخابات را به رودر رویی خیابانی خواهند کشاند، صورت گرفته است. تردید نسیت که حکومت اسلامی از واهمه چنین کابوسی حاضر نیست اشتباه سال 88 را تکرار کند و خود یک پای مجوز حضور مردمی باشد که این بار از انگیزه مخالفت و هم از تجربه ایستادگی بیشتری برخوردارند. بنابر این، حذف پیش ازورود رفسنجانی در این مرحله ، حکومت اسلامی را از کابوس خیابان های پر آشوب خواهد رهانید. حکومت با این که آگاه است که رفسنجانی با فرض حضور در انتخابات نخواهد توانست در صورت شکل گیری اعتراض ها هم چون کروبی و موسوی از افزایش هزینه های حراست کند، اما حاضر نیست امنیت لرزان خود را به قمار انتخاباتی حتا" رقابتی"، ببازد.
در مورد مشایی واقعیت این است، ازاین که او - و اکنون احمدی نژاد - دارای قدرت میدانی پر نفوذی برخوردار باشد، جای تردید جدی است و به همین جهت وضعیت او تا حدود بسیاری متفاوت از رفسنجانی است. مشایی به رغم حرف های پراکنده درباره ایرانیت نتوانسته است خود را به یک هویت سیاسی تبدیل سازد. از این رو او و احمدی نژاد نتوانسته اند در اندازه و قامت اشخاصی ظهور کنند که نه مردم رای دهنده - در دو دوره گذشته - بتوانند بدان ها متکی باشند و نه حتا حکومت آنان را هم چون مخالفانی جدی بپذیرد. رفتار پرشعار و توخالی آنان این روزها تاکتیک فرار به جلویی است که بش از آن که جدی باشد، کمیک به نظر می رسد. اظهار نظر مشایی از این که در صورت رد صلاحیت به رهبر شکایت خواهد برد، بیش تر نوعی امان خواهی است تا اعتراض! این دو، جنگ حکومتی را زمانی باختند که حکومت توانست در سفرهای استانی اخیر احمدی نژاد، شمار استقبال کنندگان از او را به تعداد قابل شمارشی در خیابان ها و ورزشگاه ها تقلیل دهد. از این رو مشایی و احمدی نژاد فاقد قدرت در عرصه جنگ با حکومتند. آنها نه تنها نخواهند توانست مردم را به حمایت از خود به خیابان ها بکشانند بلکه باید منتظر پایان شمارش معکوسی باشند که هم اکنون آغاز شده تا در بهترین حالت آنان را در کنج خانه بنشاند.
در یک کلام، حکومت اسلامی چینش نفرات صاحب صلاحیت برای گزینش ریاست جمهوری را به گونه ای ترتیب داده که در هر وضعیتی طرفداران آنان - حتا به عنوان معترض نسبت به رای ناپدید شده خود - پا به خیابان نخواهند گذاشت. دشواری نظام اسلامی در موقعیت کنونی نه برگزاری و اعلام نتایج انتخابات، که پشت سرگذاری بیست روزه تبلیغات ریاست جمهوری است که مبادا چیزی خارج از انتظار ظهور نماید. در چنین موقعیتی حتا اگر پای تلافی" رهبر بخشی" رفسنجانی ازسوی خامنه ای هم در میان باشد - که چنین نیست - بخاطر تبعات اجتماعی و سیاسی حضور رفسنجانی، حکم رهبری شامل صلاحیت و بازگشت او نخواهد بود.
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
