۲۹ سال
۲۹ سال
آیا ۲۹ سال آزگار گذشت؟
بنظر می‌رسد دیروز بود.
با ۳ دهه کسوف،
تمیز زمان کدر شده.
نسل سوم- کودکان در باغ می‌خندند
بازی می‌کنند
هر روز قد می‌کشند
آن‌ها راه خود را می‌یابند.
می‌دانم که تو این ندیدگان را دوست داری.
۲۹ سال- جوانان ما
اکنون بیشتر می‌دانند.
جهان با ارتباطات ماهواره‌ای بهم وصل است.
آن‌ها عکس ترا بار‌ها دیده اند-
در شبکه‌های اجتماعی مجازی تکثیر می‌شود.
اخلاف تو ترا می‌بینند.
کسانیکه تو آن‌ها را ندیدی.
آن‌ها بعد از تو متولد شده‌اند.
اگرچه ۳ قلدر تو و ۲ برادرت را از سبز زمین ربودند
به سیاهی خاک فرو کردند.
ولی عکس، آرمان، گفته‌های تو
در جهان روز و شب به جوانان
نوید فردای بهتر-
عدالت، آزادی، شکوفانی می‌دهد.
کلام تو از گلوی جوانان
در میدان و خیابان و کارخانه بیرون زند-
چون آتشفشان با شنگرف درفش مزدک.
در آسمان آبی روز
صدای ترا می‌شنویم.
تو فراموش نمی‌شوی.
ولی قاتلان در زباله تاریخ غرق‌اند.
زمان روزمره گی را تار می‌کند.
حفره‌های حاضر در سینه و قلوب ما
هنوز در غیبت تو خالی‌اند.
آینده تو سنگدلانه از تو ربوده شد؛
از ما هم ربوده شد.
پس از لحظه حکم، تمایز بود و نبودت بلورین است.
تو در خاطرات ما، همزمان لحظات رژه می‌روند.
زندگی در پرواز پرستو‌ها تداوم دارد.
شاید. ولی حتی با خنده و امیدهای جوان
رنج نبود تو شبحی دیرپا در خانه است.
این رنج گاهی با اگر و امای گناه، ما را می‌آزارد.
اگر ترا پنهان می‌کردیم.
اگر ترا فرای مرز می‌بردیم.
اگر قلدر در صاعقه‌ای جزغاله می‌شد..
اما بهنگام الم
زندگی لبخند می‌زند.
دمی خوش چون نسیم بهار می‌وزد.
اما تو نیستی تا آنرا بروی پوست حس کنی.
تو نور بودی در تاریکی
ربودنت نباید رخ می‌داد.
ولی رخداد: ۷۳، ۶۰، ۴۰، ۲۹ سال پیش.
۰۴۲۹۱۳
دکتر تقی ارانی ۱۲۸۲ تبریز- ۱۳۱۹ تهران، ۳۷ سال.
احمد رنجبران ۱۲۹۸- ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ اراک، ۳۴ سال.
خسرو گلسرخی ۱۳۲۲ رشت- ۱۳۵۲ تهران، ۳۰ سال.
دکتر بهروز ر ۱۳۳۹ تهران -۱۳۶۳ تهران، ۳۴ سال.
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
