یکی بود یکی نبود ، غیر از خدا کسی نبود؛ یک رییس جمهور بود که ناگهان از آسمان به زمین افتاده بود، در مرز و بوم کابلستان؛ چند وقتی این رییس جمهور ، باور نمیکرد، کسی از دساتیر او اطاعت کند یا به گپ او، تره ، خرد کند ! ، اما دید ، درین مملکت خدا داد ، از دیوار خاک می ریزد و از کسی اعتراضی یا شکوه و شکایتی ، بر نمیخیزد!
رییس جمهور ، اندک اندک ، بر خویشتن و کلاه و عبایش مغرور شد، روشنفکران را به در بارش گرد می آورد و « اندرز های حکیمانه » میداد، قبیله ها و قشر های گوناگون را در ارگ جمهوری ، جمع میکرد ، خطبه و موعظه می فرمود. گاه چیز های می گفت که در قطی عطار نبود و امتعه ای عرضه میکرد که در هیچ دار و دیار نبود
مردم به ترفند ها و دروغ های این آدم، عادت کرده بودند، همه گان برای شرح ادبیات و تعبیرات این رییس جمهور یک لغتنامه مخصوص ساخته بودند ، به این معنی که اگر می گفت« فردا، باران میشود» مردم حدس میزدند، « فردا، یک روز آفتابی، خواهد بود» و یا اگر میگفت « ما با مخالفان مان ، صلح میکیم» ! همه گان پی میبردند، « جنگ دیگری، در راه است » و ازین گونه !
رییس جمهور باد آورده، گاه و بیگاه، سپاه و لشکر را جمع میکرد، میگفت :« فرزندان من، شما شیر هستید، ما شیر هستیم ، همه شیر هستیم، دشمن را از خانه تان بیرون کنید ، دشمن ، را ازین خطه گریزان کنید،
دشمن را ، ز بون ، اسیر و زمینگیر سازید....
از بخت بد، در ایام نخست ریاست جمهوری این آدم، پولیس و ارتش ،گاه رهزنان و آدمکشان را به اسارت می گرفتند و به پنجه قانون می سپردند ؛ اما رییس صاحب جمهور چند روز پسانتر، همه مجرمان و زندانیان را« آزاد» میکرد . رییس جمهور این مجرمان را « برادران فریب خورده» لقب میداد و از عدل و رافت اسلامی، سخن می گفت ؛ تا آن حد که کردار مضحک رییس جمهور، سپاه و نیرو های امنیتی را دلسرد و نا راحت کرد.
رییس جمهور برای روز گذرانی و تداوم اقتدا رش ، هر ساعت چهره ، عوض میکرد ، سوسیالیست می شد، دموکرات می شد، مجاهد می شد ، طالب می شد ، پرچمی می شد، خلقی می شد، ناسیونالیست می شد، انترناسیونالیست می شد ، جانبدار حقوق زنان می شد ، مخالف تساوی حق زن و مرد می شد، خلاصه ، به کدام رنگ نبود که نمی شد!
***
یک روز صبح آقای رییس جمهور از خواب بر خاست ، دید ، چند ماه بیشتر از ریاست او باقی نمانده است. رییس جمهور یک گیلاس قهوه ترکی خورد ، دید تب دارد و از صندلی و مبلمان و باد پکه ء دفتر خودش میترسد ، دید، قذرت های آنسوی اوقیانوس ها که درین سالیان ممتد ، پشت اورا گرم میکردند و به « چرندیات» او گوش میدادند، کم کم عقبش را خالی کرده اند وویرا در میدان « خدا و راستی» تنها نهاده اند
رییس جمهور که خودش شیر بود، دوتا پلنگ آدمخوار را ،که معاونان او بودند ، برداشت رفت به مسجد ارگ تا یکی از پر هیجان ترین خطبه های ذوره زمامداریش را ایراد کند، از مرد م، کمک بخواهد ، اگر خواست خدا باشد، یک دورهء ناقابل دیگر هم رییس جمهور باشد.
رییس جمهور بر سکوی خطابه بالا رفت گفت
« ملت عزیزم ,تشکر که مرا دوست دارید و به ذات ذوا لجلال قسم ، من از یگانه فرزندم ، شما ملت صبور را بیشتر دوست دارم ! شما خوب یدانید ، من یک آدم « یلایی و کم زور» نیستم، من بسیار « زورآور» و قوی هستم! من درین چند سال هم نشان دادم که هرگز به شرق و غرب ، باج نمیدهم! من ، مستقل، آزاد،خودسر و «خپلواک » هستم ؛ اگر بسیار عصبانی شوم، به مخالفان مسلح می پیوندم ، افغانستان، شکر، کوه های بسیار دارد ،من قلهء کوه پایه های غرور آفرین را برای اقامت ، ترجیح میدهم اما تسلیم زورمندان آنسوی دریاها، نخواهم شد ، من وعده میدهم که. .... »
رییس جمهور باری به سوی جمعیت حاضر نظر افکند ، دید، همه گان از صمیم دل می خندند ، حتا معاونان او از خنده، روده بر شده اند!
رییس جمهور دیگر چیزی نگفت.
پانویس :
۱-پسانتر- بعد تر ( لهجه کابل ، افغنستان
۲ - باد پکه : باد زنه ، باد بزن
۳ -یلایی: ناتوان و حقیر، بیهوده و یله شده ( لهجه کابل
** خلق و پرچم (خلقی و پرچمی): جناح ها در داخل حزب دموکراتیک خلق افغانستان که روزگاری حزب حاکم
افغانستان بود .
* تره خرد نکردن: کنایه از بی اعتنایی
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
