در مهتاب آبی رنگ گلها غوطه می خوریم
و در سیاهی شاهد رفتن هزاران ستاره ایم
این خمره بلاخره از خون شقایقها پرخواهد شد
و ما به بهاری به پهنای ابدیت خواهیم رسید
آه چه گستاخانه است این سیاهی که بر بام خانه ام
لانه کرده است
و هر روز آفتاب را از مخیله گرم کودکان گل فروش گم می کند .
من در ابدیت ستاره ها آقاقی ترا می بویم
و از شراب جام تو لبریزم
به من بگو در عطر کدامین یاس نفس می کشی ؟
من بیرقت را به دوش می گیرم
و سفری به درازای ابدیت با تو ام
ای یاس لمیده بر دیوارهای کاهگلی
به من بگو آفتابت کدامین روز طلوع می کند ؟
و یا مسیرت به کدامین ستاره همسایه می شود ؟.
در اشکهای آلوده نباید غوطه خورد
در مردمکهای ستاره ها باید نفس کشید
یک ستاره همیشه منتظر طلوع ماست
طلوع همیشه دنباله ء آفتاب است
که بر هشتی خانه ات می تابد
چقدر زیبا بود این طلوع
درست به صافی خزر و خلیج
با ماهیانی که ستاره ها را می بلعند
غروب تو طلوع آفتاب فرداست
من در نی لبکهای تو آواز های شادی را در شبهای مهتابی زمزمه می کنم
و غرورم را به درازای مقاومت تو پیوند می دهم
ای هستی آفریننده
ای باد های پائیزی کرانه های خزر .
اشکم در شوقم به افتخار برگونه هایم می ریزد
من دانائی ترا به سیمرغ پیوند می دهم
و عطر یاس را بر ابدیت تو می پاشم
تو راهبر من بودی و هر روز آفتاب را بر گونه هایم فشاندی
من در تو ستاره های میهنم را به آغوش می گیرم .
ای جلادان بی ستاره و تاریک ؛به گورستانها مانند
در دامن ما هزاران ستاره اند که جاودانه می درخشند
بلاخره خسته خواهی شد از ستاره کشتن
راه بی بازگشتی را می پیمائی
تو شکست می خوری
از خون ما هزاران سرو تهمتن می رویند
در کناره های خزر و خلیج .
بیا ای آفتاب لمیده در ساحل
غروب خورشید را طلوعی حتمیست
و مردابهای پر از نیلوفر بیتوته می کنند
در خیابانهای این شهر
و شهر موج می زند در غرور پیوسته از بندهای اوین
و روز آبستن است
تا تو لدی دیگر
مردمان روزی به لانهء این زنبوران که نیش افعی دارند
حمله خواهند کرد
و غرور به اوج می رسد
و دریاچه ها سیراب
و سد ها ویران
و آزادی به روستاهای کاهگلی خواهد درخشید
و صبح سفر خواهد کرد به کهکشانها
و من یک گل به شانه های "ستار" این رفیق آزادی الصاق میکنم
در زمستانیم که شکوفه می دهیم
ستاره ها در یخ می شکفند.
سیزدهم نوامبر دوهزار و دوازده
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
