بنای تاریخی و کهن " کولوسوئه" که قرن ها محل نبرد گلادیاتورها با هم و با حیوانات وحشی بود تا خوی جنون آمیز امپراتورها و هم اندیش شانشان را تسلی بخشد , روز شنبه 12 ماه مه , در جوار خود , شاهد همایش با شکوهی از اردوی زحمتکشان, زنان و مردانی شد که بحران سرمایه داری هستی شان را مورد تهدید فزاینده ای قرار داده است.
روز شنبه, کارگران و زحمتکشان از سرتاسر ایتالیا, از شهرهای دور و نزدیک, به دعوت حزب" ریفونداسیون کمونیستی ایتالیانی" پاسخ مثبت داده و دست در دست هم از میدان " رپوبلیکا" تا میدان" کولوسوئه" مسیرها را در نوردیدند, و اینک گوش فرا می دهند به آنچه مدت بیش از یک سال است جرقه هایش با جنبش" اشغال وال استریت" فراگیر گشته و ایتالیا یکی از آن سرزمین هائی است با آن دست و پنجه نرم می کند.
جنبش تسخیر وال استریت, اشکال نوئی از مقاومت و مبارزه را تولید نموده است. در ایتالیا امروز سه نسل در کنار هم به میدان آمده اند.آنها با به دست گرفتن قلب های خود با سر دادن سرود انترناسیونال و سرود های ملی و میهنی, باپرچم های حزب شان, علیه توحش سرمایه مالی , فریاد می زنند و همه را به مقاومت فرا می خوانند.
این زنان و مردان که در حیات خود مبارزه علیه فاشیسم و اشغال میهن شان توسط نازی ها و همچنین , نبردی دیرینه علیه سرمایه داری را با تشکل هایشان ,دارند بار دیگر عزم نموده اند و علیه نسخه های بانک جهانی, بانک مرکزی اروپا, و صندوق بین المللی پول اهداف خود را دنبال می کنند.رجعتی آشکار در گوناگونی شیوه ها, در یک سال گذشته بچشم می خورد. کارگران و زحمتکشان ایتالیائی, هم پا با زحمتکشان یونان, اسپانیا, پرتقال, و فرانسه , به ضرورتی از اتحاد عمل رسیده اند. رجوع به اعتراضات میدانی, ظرفیت های کشمکش در راهروهای پر پیچ و خم قوانین اداری و چانه زنی با سرمایه را نا کافی دانسته و با ایجاد فضائی که مدت بیش از یک سال است به آن مشغولند, ره جوئی می کنند و قدرت ها را به سئوال می کشند. در یونان ,این شیوه اعتراض, اثر خود را بخشیده و زحمتکشان مسیری را گشوده اند که راست کیش ها نتوانند آنچه را سرمایه مالی از جانب اتحادیه اروپا دیکته می کند جامه عمل بپوشانند.آنها امیدوار به انتخابات دور بعدی هستند.
بحران سرمایه داری و تقسیم نا عادلانه ثروت ناشی از ارزش اضافی, خلق های بیشماری را به هم نزدیک نموده است.فریادی که در ایتالیا از گلوی زحمتکشان شنیده می شود, خشم فروخفته ی میلیونها مردمی است که در کشورهای ایران, افغانستان, عراق و کشورهای آفریفائی , بازتاب می یابد.شکی در همبستگی خلق های تحت ستم سرمایه و دیکتاتورها نیست.
آزادی و دمکراسی که این زحمتکشان طی سالیان طولانی با هموار نمودن رنجهای بیشمار بر خود به دست آوردند, امروز در مصاف با نابرابری های آشکار اجتماعی, چراغ روشنی برای ما است.امروز هم فلسطینی ها, اعراب آفریقائی و آسیائی ها در پاسخ به دعوت چپ ها به میدان آمدند.
امواج خروشان دریای مدیترانه هم آواز با صدای زحمتکشان سرزمین های , یونان, ایتالیا, اسپانیا به ساحل سرمایه مالی در اروپا خود را می کوبد. اینک چون همیشه صف اول مقاومت در مقابل سرمایه داری افسار گسیخته و جنگ طلب را اردوی کار و احزاب مترقی چپ ,علی الخصوص کمونیست ها قرار گرفته اند. هر چه بحران عمیق تر می شود و ناتوانی مشاوران و کمیسر های سیاسی و اقتصادی بخدمت گرفته شده سرمایه داری در عبور از معضل پدید آمده را نمایان می کند, زحمتکشان با اتخاذ شیوه های نو, و انتخابی نو, دست رد به سینه سرمایه زده و نیروی خود را متمرکز می کنند. در فرانسه , پیروزی سوسیالیست ها,قلب های بیشماری را به هیجان آمیخت و امیدی به بهبود و همبستگی را نوید داد.
در یونان , عاملین اصلی بحران, از سریر قدرت موقتا کنده شدند.رویاروئی آشکار کارگران و زحمتکشان با اعتصابات و اعتراضات میدانی , فضائی آفرید که احزاب راست کیش نتوانند هر آنچه , سرمایه مالی نسخه پردازی می کند جامه عمل پوشانده شود.
ایتالیا در هم نوائی با گسترش مقاومت و مبارزه در مسیری که زنگ آن را جنبش تسخیر وال استریت, بصدا درآورد, توانست سمت خود را تعیین کند. پیروزی چپ ها در انتخابات محلی در 900 شهر حاکی از نفوذ روز افزون ایده هایشان در بین توده ها دارد. یک سال به انتخابات مانده است . همه تلاش کوشندگان عرصه تغییر این است که میهن خود را از چنگال اهریمنی سرمایه مالی ودر افتادن به جنگی که هم اکنون با تزریق مائده های از پیش تعیین شده بانک مرکزی اروپا هم پیمان سرمایه مالی, تجویز می کند رهائی یابد.
با روی کار آمدن ماریو مونتی, که وظیفه اجرای طرح ریاضت اقتصادی را بر دوش دارد تا از ورشکستگی رو به جلوممانعت بعمل آورد منجر به این گشته که مردم" دولت" را دشمن خود بدانند و از همکاری سرباز زنند.
در ایتالیای امروز, وقتی در برابر توحش سرمایه مالی, تاجران و سرمایه داران دست به خود کشی می زنند!آیا زحمتکشان راهی جز مقاومت و مبارزه و برایشان مانده است؟
امید به تغییر را در هر حرکت اجتماعی امروز در اروپا می توان شاهد بود.گسترش روز افزون اعتراض و آمدن نیروهائی از اعماق جامعه در مقابله با اهداف سرمایه مالی, دورنمای روشنی برای تصمیم و اتخاذ روش هائی به اتحاد عمل فرا می خواند.دیگر زندگی در سایه شعار ها سپری گشته است.میدانی دیگر زحمتکشان آفریده اند و امید فراوان به فردای حرکت خود دارند.
کاوه بنائی ــ رم
*سرود انتر ناسیونال
