قلب رم, درسمت چپ می تپــــد!*

اول ماه مـــه, شهر رم با مشتاقانش , سپیده دم , با شور حال یک روز خاطره انگیز , به روی زحمتکشان بال گشود. ساعت 9.30 صبح , میدان " سن جووانی" که جوانان آن را میدان ضد دولتی می نامند, مراسم اول ماه مــه آغاز می شود. دو مسیر منتهی به میدان سن جووانی, خیابان " امانوئل فیلی برتو" و " بلوار" کارلو فلیچی" با استقرار کاروان های توزیع مواد غذائی و انواع نوشیدنی ها خود را آماده پذیرائی از شرکت کنندگان جشن اول ماه مه می کنند.هنوز تا آغاز مراسم ساعتی مانده , میدان سن جووانی مملو از جوانانی است که در دستجات و گروه های مختلف گرد آمده اند.

فروشندگان آسیائی و آفریقائی با عرضه کالاهای خود از قبیل, آرم های اول ماه مه و پرچم و سوت وانواع دیگر از نماد های تبلیغی , بکار خود مشغول اند. در این ساعت صبح هوا 30 درجه و بشدت شرجی است. جوانان لخت شده و روی سبزه ها به هم آب می پاشند.سمت چپ جایگاه مراسم , نام برگزار کنندگاه این روز, سندیکای کارگران و زحمتکشان ایتالیا از قبیل, " چی.جی. ال" , " چی. آی. اس. ال" و " یو.آی.ال" بچشم می خورد.

شبح, شب گذشته کارش را به خوبی انجام داده است! جوانان با شور و حرارت خاصی از تغییری سخن می گویند که به آن بسیار امیدوارند. این دوره , این جوانان, رفتارو عقاید شان بسیار متفاوت است.شیطنت هایشان و میتی که در خنده هایشان است جلوه دیگری از درونشان آشکار می کند که غیر قابل پیش بینی هستند.

اعضا و هواداران احزاب و سازمانها مترقی و چپ با نماد هایشان دسته دسته وارد میدان می شوند.گروه انتظامات برگزاری این روز که حراست از جایگاه را به عهده دارند , علاقمندان به حضور در جلو جایگاه را کنترل کرده و از بردن بطری آب با در پوش ممانعت به عمل می آورند.ساعت 10.30 است . خبرنگاران و عکاسان کم,کم در بین جمعیت به دنبال سوژه های خاص خود میگردند تا مصاحبه هایشان را انجام دهند.

به تورشان می افتم و سئوالاتی از علت حضور می کنند. با نشان دادن بیانیه اول ماه مه به زبان انگلیسی و ترجمه ایتالیائی آن از خانم پرسشگر می خواهم که نام سندیکالیست های زندانی را بخوانم و ضمن همراهی ,و همدردی اظهار می دارد که از طریق اخبار در جریان وقایع کارگران ایران هستیم.

گروه موزیک کم,کم خود را آماده کار می کنند و با به صدا در آوردن طبل و سنج و آوازی ریتمیک , میدان را به شور وحال وامی دارند.

احزاب و سازمانهای چپ, بیانیه ها و تراکت های اول ماه مه را توزیع می کنند. عمده مطالب مطرح شده , همه آن چیزی است که جنبش تسخیر وال استریت هدف فرار داده است.

سرود پارتیزانهای ایتالیائی ,از گلوی جوانان شنیده می شود . امروز صدای زنان و مردانی از گلوی جوانان شنیده می شود که برای ایتالیای آزاد, رها از بند فاشیسم, در سرتاسر خاک ایتالیا, با جنگی نابرابر, با نیروهای اشغالگر نازی وحکومت فاشیستی مبارزه کردند.

مبارزه در ایتالیا, مکتبی برای آموختن علیه فاشیسم و سرمایه مالی است.

انواع شعارها و تصاویر, زینت بخش پوششی شده است که جوانان بر تن دارند.این شور و شعف حوانان در میدان آیا جذب" سرداران بی سپاه " رهبران احزاب و سازمان ها خواهند شد؟!

آیا احزاب و سازمانها با ساختار کهن و سنت بجای مانده قادرند از نیروی عظیم خواهان تغییر بهره مند شوند؟ چیزی که برجسته و موج می زند, رادیکالیسمی است که فضائی را اشغال کرده و حیات دارد.سرمایه داری و احزاب راست کیش, جهت به کنترل درآوردن این نیروی گریز از مرکز, با داشتن انواع اهرم ها و امکانات, تلاش می کند مسیری تازه ای بگشاید و این نیرو را به هرز ببرد.

چه گوارا امروز , مثل همیشه مجددا در میدان سن جووانی متولد شد. بیشترین نماد جضور را با پرچم و نقش تصاویرش روی پیراهن های جوانان از آن چه گوارا است. آنها چه چیزی در درون این پزشک شورشی آرژانتینی جستجو می کنند؟ زنده کردن خاطراتی آمیخته با شادمانی و حرمان را" چه" با خود داراست و این به جوانان پس از 43 سال از جان باختنش نیرو می دهد. انها سرود می خوانند می رقصند و شعار می دهند.

جو هوا تغییر کرده و ابرهای باروری روی میدان و شهر رم سایه افکنده است. دو ساعت باران ریز و مداوم شروع به باریدن می کند. پس از آن هوا مجددا آفتابی می شود. این مراسم از ساعت 9.30 صبح تا 12 شب قرار است ادامه یابد. با هر تغویض سازها و نوازندگان و خوانندگان , صدای غریو شادی همراه با دست زدن های متمادی و صدای سوت فضا را آغشته می کند.99% ها امروز 99% شان را جوانانی هستند که بی تکلف , ساده و صمیمی در کنار هم یکدیگر را در آغوش می گیرند و با حضورشان در میدان ضد دولتی " سن جووانی" اشاره بزرگی به دولت ماریو مونتی حواله می کنند.

حزب " ریفونداسیون کمونیستی ایتالیانو" روزهای 5 ماه مه در میدان ویتوریا و 12 ماه مه در میدان رپوبلیکا از همه دعوت به همایش نموده است.همه احزاب مترقی غرفه هایشان را نزدیک میدان مستقر کرده و به عرضه کتاب و آرم های تبلیغی و توزیع اعلامیه و تراکت های گرامیداشت اول ماه مه اقدام نموده اند.

هرچه از زمان مراسم می گذرد به سن افراد شرکت کننده افزوده می شود.در گرامیداشت این روز نه تعداد را نه میتوان ذ کر کرد و نه وسعت جشن بزرگ زحمتکشان را, چراکه جمعیت به علت طولانی بودن زمان برگزاری از 9.30 صبح تا 12 شب, بحالت سیال دارد و جوش و خروش مداوم ی به چشم می خورد.

زبان آهنگین ایتالیائی و توانمندی هنرمندان در بکار گیری عباراتی که موجی از شادی و شعف را بهمراه دارد. هزاران قلب مشتاق را به لرزه در آورده است. لحظه ای میدان از احساس عمومی در حمایت از جشن زحمتکشان کاسته نشده است. یکی از هنرمندان با فریادی که تمام ایتالیا آن را شنیدند صدا سر داد که سرتاسر ایتالیا امروز به میدان آمده اند. میلان , تورینو, ناپلی, بلونیا و.... این خیل عظیم با سرور و شادی خواهان , کار, نان, مسکن می باشند.شش دهه است آنها جنگ را پشت سر گذاشته اند.با کمک هم فضائی آفریده اند که علیرغم خیانت به کوشندگان عدالت اجتماعی از جانب احزاب راست کیش, و ندانم کاری های دوستان مردم و توطئه و تخریب دستا وردهای زحمتکشان از جانب سرمایه مالی و در تنگنا قرار دادن احزاب مترقی, غلیرغم همه این مصائب قلب ها در ایتالیا در سمت چپ می تپد!

توحش سرمایه مالی, در اتمام حجت به اروپا , که جمعیت مصرف کننده غیر متعارفی دارد و باید فکری برای آن بیندیشد از خوی سیری ناپذیری بهره مندی از سهم ارزش اضافی است که جمعت کهن سال را مانع مسیرش می بیند." ریاضت اقتصادی" برای حلقه کشور های ضعیف اروپائی , جنگی آشکار و مرگی بیصدا را آغاز کرده است.اعتراض امروز و حضور فرزندان زحمتکشان که مصمم اند و خواهان تغییر قوانین و اصلاح آن به سود کارگران و زحمتکشان اند همراه با تشکل های مستقل سندیکائی که از درون مبارزه توده ها سر بر افراشته , با هم و در کنار هم پا به میدان قدرت نهاده اند.

این رویاروئی با سرمایه,چه در ساختارهای تولید ی و چه در عرصه عمومی , ناشی از آگاهی قدرت کارگران و زجمتکشان است که از چشم دشمنان شان پوشیده نیست. بحران هر روز چهره ای متفاوت از خود در سرزمین های مختلف نشان می دهد. برای غلبه بر این بحران, سرمایه مالی , نیازمند اتش افروزی است تا با ایجاد تنش بتواند پلی بر آن زده , راه عبوری بیابد. در اروپا قادر به اجرای این سازه نیست. مقاومت زحمتکشان در اروپا می تواند بر اهداف سرمایه مالی در سرزمین های دیگر موانع جدی ببار آورد. پس از اشغال وال استریت و گسترش اهداف این حرکت جدید , موجی از همبستگی جهانی تولد یافت. 15 اکتبر 2011 در بیش از صد کشور و هزار شهر فریاد ها بهم پیوستند و در اول ماه مه 2012 گفتند: جهانی دیگر نه تنها ممکن است بلکه در راه است.

کاوه بنائی ــ رم

 تواردی از نویسنده بشر دوست آلمانی گونتر گراس( قلب من در سمت چپ می تپد)