چه فسرده وُ فگارم
چه گرفته روزگارم
ز سکوتِ سینه خسته
منِ بی صدا چه سازم
خبرم ز دورِ گردون
همه دیدگانِ پُر خون
چه سحابِ سهمگینی
چو عسس گرفته روزن
دلِ من شکسته یارا
که تبر چه خواهد اینجا
ز تنِ درختِ خانه
ز اقاقیای این باغ
که به غم نشانده وُ داغ
چه بگویم ای نگارم
ز نهانِ زخمیِ روز
ز درازنایِ این رنج
ز فغانِ این نیستان
که چنین ز ناله سوزان
ز نهالِ رفته بر باد
به قفس پرنده کُشتن
ز نَفَس بریده بر دار
ز رهی سیاه وُ پُرخار
ز چراغِ مُرده ی شهر
ز هراسِ گُل درین دهر
زظلامِ کوی وُ برزن
و زنانِ رانده از در
و به غربتی مکدّر
به خدای واژه سوگند
که خدا زن ست وُ واژه
تو اگر نباشی ای زن
همه ی جهان نیارزَد
به پشیزی وُ به ارزن
به تبسم ات که زندگی را
چو بهشتِ جاودانه
تو نشاطِ آشیانه
تو ندایِ شعرِ رویش
تو جوانه های گویش
همه ی بهارِ من باش!
تو به آسمان دمیدی
چو ستاره ای رسیدی
همه تیرگی ستُردی
و خموشی ام شکستی
دلِ من به روشنی ها
تو شگفت وُ سخت بستی
مَرو از نظر عزیزا
که اگر رَوی ز دفتر
نه امیدِ من بماند
و نه شعر وُ شور وُ غوغا
نه شراره در شبِ من
دلِ تو بهارِ زیبا!
ز چه رو ننازَد ای مِهر
«که هنوز من نبودم
که تو در دلم نشستی»1
من وُ ما نمانَد ای کاش
تو بمانی ای همیشه
تو نشانِ آشنایی
تو سرودِ هر سرایی
تو بزرگ وُ نازنینی
چه کُنَد وطن غم ات را!
ز غم ات جهان پریشان
که به دوزخی گلستان
رُخِ خود ز اشک شُستم
چو تو را به خنده دیدم
من وُ این سخن بَسَ ام باد
که دلی ز من رُبودی
و دگر پَسَ ام ندادی
دل وُ جانِ من چه ارزَد
که تو جانِ بی زوالی
تپشی تو در رگِ جان
تو ز جانِ من فراتر
تو خروشِ شعرِ خورشید
سخن از تواَم خیال ست
تو بمان که بی تو بودن
همه هستی اَم محال ست
ـــــــــــــ
1 = از سعدی است:
همه عمر برندارم سر ازین خمارِ مستی / که هنوز من نبودم که تو در دلم نشستی
2012 / 03 / 07
http://rezabishetab.blogfa.com
