از زبان انتخابات ایران

آبستن آرایم ، صندوق، مرا زهدان
در خانه ی خود بنشین،سنگین مکنم ،انبان

گر رای دهی یا نه، نوزادِ مرا "مجلس"
نامند هم آنان که، صدرند در این دوران

آنان که چو طرّاران آرای تو دزدیدند
بی هیچ ابایی از هرغارت و هر بهتان

بازیچه یشان مردم،هم مسلکشان کژدُم
آنان که همی ترسند از گور نکونا مان

چون رهروِضحاک اند، از خویش فقط لاف اند!
وزخون کسان نوشند: آبشخورشان زندان

بیهوده میا سویم،دانند همه عالم
من بی گـنه ام، واعظ، آلوده مرا دامان

در خانه ی خود بنشین تا شب که فرودآمد
آکنده شود بانگت، در کوچه و در میدان

باهمت سر سبزت، آزاد از این ظلمت
بندد بُــنه اش آخر،هر وارث این دکان

شفاف چنان ایمان، فردا که رسد، بر بام
آواز بهاران خوان تا سبز شود ایران...

ویدا فرهودی
اسفند ماه ١۳٩٠