گرمای تموز
چه خرامان رخت بست
حتی از پیکرمان
و درشتی دانه های نگاه
بر پشتمان
چه وقیحانه شلاق می زد
بی آنکه جُرم آسمانیمان را بشناسد !
بی آنکه بداند وجدانمان
بیدارتر از همیشه است
و تمام دیوارها را هم
به رنگ خود در آورده
تا در توده ای از سبک بودن
بیارامیم
_
چه سخاوتمندانه
در گوشه های دنج ِ مرموزمان
کبریت کشیدند
و روحمان را به حراج ِ مرثیه و سوگ گذاشتند
با دو دست ِ ناشناخته
که مدام از اینسوی ِ بی کسی
به سویی دیگر
تاب می خورد
و مردمک چشمانمان را
به هوشیاری به خواب رفته ای
دعوت می کرد
و چقدر آرام
بی آنکه شک کسی برانگیخته شود
در گور هر شبمان
زنده می شدیم
و سراسر دنیا یمان را
با قدمهای کوتاه
و دستهایی دراز
می پیمودیم
تا باز
شاید
صدای آهن پاره ی کُنج ِ در
بانگ مُرده باد بر آورد
و ما ایستاده
در عبور ِ کاروان ِ وحشت و سرداب
از بیابان ِ خشک چشمهایمان
راهزنانی را به انتظار بنشینیم
تا بودنمان را
به یغما برند
و دوباره
در گوشه ی بی رنگ این گورستان
به خواب رویم
ما روزهاست
به جُرم ِ بی جرمی
بی هیچ تبرئه ای
مُرده گان زنده نما ییم
22 بهمن 1390
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
