بَستا، بَستا، راسیسمو*

آنچه امروز ایتالیا از آن رنج می برد و هراس دارد ، بی ثباتی است ( آند را کولومبو).ایتالیا، در پایان فصل سال 2011 شاهد رشد . گسترش اعتراضات میدانی و اعتصابات کارگری بطور متوسط هر هفته جمعه ها و دوشنبه ها بود.
برآمد جنبش" اشغال وال استریت" ، موجی که جهانی را به تسخیر خود در آورد، دامنه اش به ایتالیا هم رسید.در 15 اکتبر 2011، جوانان، دانشجویان و زحمتکشان، با حضور خود در خیابانها شهر رم را به لرزه در آوردند. در پاسخ به خشونت پلیس، خود رو های نظامی را به آتش کشیدندو با این عمل ، احساس عمیق مخالفت خود را نسبت به سیاست های فلاکت بار دولت برلسکونی نشان دادند.پس از فروکش کردن آن موج، پلیس تا دورترین نقطه از محل وقوع حادثه، به دنبال سرچشمه این حرکت عکس العمل نشان داد.این پایان کار نبود.برلسکونی با تهدید به پدید آورندگان این حرکت، در گردونه فعالیت های سیاسی بغایت ارتجاعی خود، بازی را به حریفان دمکرات خود باخت و خانه نشین شد. مردانی که برلسکونی را از سریر قدرت به خانه اش فرستادند، نگران وضعیت ایتالیا، با اتخاذ سیاست های ویرانگری که محصول عملکرد برلسکونی و شرکایش بود هستند.
با آمدن ماریو مونتی، آنها امید وارند بتوانند ایتالیا را سر پا نگه دارندو نگذارند از طرف دوستان دیروز خورده شود.وضعیت یونان زنگ خطر جدی برای ایتالیا، اسپانیا و پرتقال است. با طرد دولت برلسکونی این امید واری شکل گرفته که رویکرد دیگری پدیدار گردد. وجود بحران های بی شمار در عرصه داخلی، رشد بیمار گونه راسیسم را گسترش داده است. نیاز های مشترکی که زحمتکشان ایتالیائی و مهاجران را به هم پیوند می دهد، می تواند ســدی محکم در مقابل رشد مخرب و فزاینده سرمایه مالی و تفلیل بحران ها باشد.ایتالیائی می خواهند و تمایل دارند که باید ایتالیا تفییر کند. در این راستا، امروز 14 ژانویه در اعتراض به قوانین مهاجرت، حقوق پناهنده ها،و علیه اعمال راسیسم، با تجمع و راهپیمائی، می خواهند صدای خود را به گوش دولتمردان ایتالیائی برسانند.زنان و مردانی که امروز در میدان" رپوبلیکا" گرد هم حلقه زده اند، محصول اقدامات " دخالت بشر دوستانه" سرمایه مالی هستند که میهن هایشان، مورد هجوم سرمایه داری لیبرال، نیروهای نظامی چند ملیتی،قرار گرفته است.آنها جلای وطن کرده و در کشور های مختلف اروپائی، سکنا گزیده در شرایط بسیار اسفناکی زندگی می کنند.
افغان ها می گویند: پس از یک دهه" دخالت بشر دوستانه" هنوز سربازان ناتو،با دست روی ماشه تفنگ های تمام اتوماتیک خود در خیابانهای شهر کابل تردد می کنند. هر جنبنده ای را بدون اخظار قبلی به گلوله می بندند. آن دخالت بشر دوستانه در افغانستان، نه تنها به امنیت منتهی نشد، خودشان در امنیت بسر نمی برند. عراق که داستان خود را دارد.
تناقضی که در رفتار اجتماعی احزاب دمکرات فعال ایتالیا به چشم می خورد، نیروهای حامی را تضعیف می کند اما علیرغم این معضل، هنوز آن پتانسیل ممکن وجود دارد و نهاد های دمکراتیک، پیگیر حقوق مهاجرین هستند. با قرار گرفتن ایتالیا در مسیر مهاجران به سمت شمال اروپا، و داشتن مرزهای طولانی مشترک با قاره آفریقا،بالطبع مورد هجوم ناخواسته از ساکنان آفریقائی قرار می گیرد که کشور هایشان درگیر جنگ های قومی، نبرد های نابرابر با هجوم و دخالت ارتش های بیگانه گشته و با پشت سر گذاشتن سرزمین های سوخته خود ، در تلاش برای زنده ماندن ، با بجان خریدن خطرات بیشمار که اغلب در دریاها جا می گذارند خود را به ایتالیا می رسانند. وقتی به خاک ایتالیا یا یونان می رسند تازه در می یابند که در گیر یک جنگ واقعی دیگری شده اند.روحیات بسیار بحرانی و پریشانی که این گروه از مهاجران دارند، مناسبات را بسیار تیره می کند. جو عصبی، خشونت نهادینه شده، ستیزه جوئی که محصول بازمانده رفتار خشن در سرزمین مبدا شان است در این مکان های جدید با عدم رسیدگی به حداقل نیازها همچنان ، نقش خود را بازی می کند. تشکل های دمکراتیک و نهاد های حقوق بشری ، با حداقل امکانات، چرا که در عرصه بیرونی اقتداری ندارند و اختیارات قانونی در دسترس آنها قرار ندارد، با همه این مسائل، مهاجران جذب این نهاد ها شده و از کانال همین تشکل ها پیگیر حقوق خود می باشند.
امروز 14 ژانویه، ساعت 2.30 بعد ازظهر میدان رپوبلیکا شهر رم انبوهی از این مهاجران که عمدتا سیاهان آفریفائی هستند ، همراه با آسیائی ها( کردها، افغانها، بنگلادشی ها، پاکستانی ها) با در دست داشتن پرچم های سرخ رنگ که با تصویر مشت گره کرده با حروف ( اس. ار) به معنای (استوپ راسیسم) و همچنین پلاکارد هائی به زبانهای، ایتالیائی، انگلیسی، فرانسوی، عربی که هر ملیتی شعارهای خاص خود را روی آن درج کرده اند راهپیمائی را به سمت میدان" سن جووانی" آغاز می کنند.
از بلند گوها که روی ماشین ها نصب شده اند ، شعارهائی به زبان عربی، در همبستگی با مبارزات مردم تونس، سوریه، مراکش، مصر، لیبی و به زبانهای انگلیسی و فرانسوی، با نام بردن شماری از گشورهای آفریقائی، شامل،کنگو،مالی، سومالی، نیجر، نیحریه، چاد،سودان، اریتره، سنگال،و پاسخ انبوه جمعیت با گفتن، آزادی – آزادی در صفوف بهم فشرده به سمت میدان سن جووانی ادامه می دهند.
" انجمن سوم فوریه" که سازمانده این حرکت است با دعوت از مهاجران از شهر های مختلف ایتالیا ، از جنوبی ترین شهر از کاتانیا، ساردنیا، ناپلی،میلان، تورینو، بلونیا به شهر رم آمدند.آنها در دستجات مجزا،با حمل پلاکارد هاو شعار هایشان در سرتاسر مسیر، با هم همنوا، علیه راسیسم، علیه قوانین ضد پناهنده، شعار می دهند.در طول مسیر راهپیمائی، در همبستگی با مردم و کشور فلسطین،وضعیت اقامت بنگلادشی ها،پاکستانی ها، که به زبان های عربی، اردو، بنگالی انجام می گیرد همبستگی خود را نشان می دهند.
راهپیمایان در مسیر حرکت خود از میدان رپوبلیکا، به سمت خیابان کاوور، منزونی، فلیبرتو ، به میدان سن جووانی می رسند. در طول مسیر، در قسمت جلو راهپیمائی و انتهای آن خود روهای پلیس با نیروهای پلیس مجهز به ادوات نظامی راهپیمایان را زیر نظر دارند.بر فراز سر این خیل معترض، هلی کوپتر نظامی تا آخر مسیر جمعیت راهمراهی می کند.هیچ حادثه ای اتفاق نیافتاد.پناهجوها با صبر و حوصله و در کمال آرامش با هماهنگی اعتراضات خود را بیان کردند.ودر میدان سن جووانی با سخنرانی هائی با زیان های مختلف، مسائل شان را عنوان نمودند. سوری ها، دختران و پسران جوان با پوشیدن پرچم کشورشان سیاست های سرکوبگرانه بشار اسد را محکوم کرده و صدای مردم میهن شان شدند.
برگزار کنندگان امروز، همبستگی هزاران پناهجو رابا ملیت های مختلف ستودند.ضمن بیان خواسته های حقوقی شان، خواهان رفع هر نوع تبعیض و اجراء تمام موارد بیان شده در بیانیه ها و سخنرانی ها شدند.
امروز ، شهر رم، شاهد بهم پیوستن مهاجرینی با ملیت ها مختلف، زبان ها و فرهنگ های متفاوت شد. آنها امروز در کنار ایتالیائی ها ، صدایشان را بهم و به آنانی که نیازمند شنیدن و تغییر در وضعیت شان است ، رساندند.تا چه حد و چه میزان می توان به تفییر امیدوار بود، خود راهنکار ی برای حرکات بعدی خواهد بود.مسلما مهاجرین با پیگیری خواسته هایشان در دوائر مختلف حقوق بشری کوشا خواهند بود. چراکه حیات آنها به تلاش شان عمیقا وابسته است.
*از شعارهای امروزـ

کاوه بنائی ــ رم