برآمدم

پیشکشِ زنان
و در ردِ نابرابری و خشونت بر علیه زنان

برآمدم
ز تارکِ افلاک
چنان که خورشید
از کناره های خسته ی خاک
ز بیکران
برآمدم چنان که ماه ز قوسِ اندوه
به تابشِ آتشین شعور
ز کهکشان
برآمدم
چنان که صاعقه ی سیم ز سینه ی سنگ
ز برگ برگِ تبسّم
به شیوه ی شبنم همیشه روشن
برآمدم
ز ژرفِ هستیِ تابان
چنان که طغیانِ رنگ
به خلوتِ تاریک
چنان که درخت
ز دانه ی نور
ز لبخندِ تُرد وُ صریحِ بلور
برآمدم
چنان که کوه
ایستاده بر آستانه ی زمان
رخشنده بر زمین وُ با شکوه
چنان که آذرخش وُ ابر
به نم نمِ باران
برآمدم
چنان که امید
ز دوردستِ حوصله سوزِ صبر
ستاره ی دور، سپیده ی نزدیک
برآمدم
چنان که امواجِ واژه وُ شور
نسیمِ ساده ی دریا وُ در سخن
هجای جاری وُ مصرعِ عصیان
که در رگِ شب فکنده تلاطم
درنوشته فواصل وُ فرمان
پای فشرده بر آغازِ روز
برآمدم
چنان که همیشه ی گلشن
زیباشگفت به هیأتِ زن

2011-11-25
http://rezabishetab.blogfa.com