همچو گُلی ز ناگهان

خنده به لب رقص کنان
همچو گُلی ز ناگهان
آمد وُ زنده شد دلم
شعله کشیده ام عیان
عشق شدی تو راوی ام
از وطنم بگو بخوان
آمده ای نشا کنی
بذرِ نشاط در مکان
بارِ دگر شرر بزن
تا بِدَمَم به بیکران
بارشِ ابر وَ تابِ تن
تابشِ عشق در زمان
چکه به چکه می چکی
روشن وُ بی غش وُ روان
آمده ای به یاری ام
سینه سپر صد آسمان
پوپکِ رخشنده پَری
پرنده ای ز پرنیان
حالِ مرا حکایتی
پیشِ نهایتِ وُ نهان
ماه تویی وُ ارغنون
تافته تاکِ مهربان
رنگ به رنگ وُ جانفزا
خون به رگم چو ارغوان
علتِ هستی ام تویی
ای تو قشنگ ارمغان
گُنگ وُ گُمی به غم گِرو
هان تو گشودی ام زبان
قربتِ باغِ من تویی
بی سخنی وُ در بیان
شوکتِ هر شکوفه ای
سروِ چمان و صد چنان
تو حاضری وُ غایبی
با تو بهشت آشیان
خانه ز من رُبوده شد
ای تو ز خانه ام نشان
جامِ تنم برهنگی
ای تو به جامِ تن چو جان
از تو به یک اشارتی
تازه شود شرحِ جهان
نامِ خوشت خروشِ من
مستِ توام چو سرکشان
شادیِ جاودانه ای
تا ابد از ازل جوان
فتادگانِ خسته پا
با تو چو بادپا دوان
خواب ز دیده می بری
زیر وُ زِبَر کنی خزان
آمده ای نگارِ من
باز کنی بندِ گران
بندِ گرانِ بندیان
ای تو رهایی وُ امان
تو سَروَری گواهِ من
ای تو سُرورِ رایگان
شوقِ پریدنی به پَر
امیدِ من تو بی گمان
بهارِ بی بهانه ای
مژده دهی به مردمان
پیک وُ پیامِ ماندنی
پچ پچِ چامه ای بمان
تا تو تَبَلوُرِ دلی
نیست غم وُ رنج وُ فغان
وه که تویی چو آینه
«آنِ» نهانِ این وُ آن
دیو گریزد از نظر
چونکه دمیده ای دمان
دود شود درد وُ بدی
تا تو میانه دادبان
عشق! بمان سفر مرو
ای تو وجودِ جاودان

2011-11-23
http://rezabishetab.blogfa.com