پاسخ به مقاله مسعود نقره کار: "و چه قصاب خانه یی ست این دنیای بشریت"

دوست گرامی آقای نقره کار ، بیگمان شما یکی از دست به قلمان شجاع ، خستگی ناپذیر ، نکته بین و با فرهنگ ایرانی خارج از کشور هستید که با تلاشی پیگیر و آنهم از زوایای گوناگون چشمی بیدار به آنچه در جهان و بویژه در ایران عزیز میگذرد، دارید . حساسیت شما در بی ارزش شمردن جان آدمی در سراسر گیتی ، لیبی، ایران، رواندا، بوسنی، کامبوج ، سودان ... و آموزش رسمی و پنهان انسان کشی توسط دولتها، سازمانها ونهاد ها، بویژه چشم پوشی و مدارایی که برای همگان درد آور است ، بسیار ارزشمند است. تلاش شما در یاد آوری جنایات بر علیه بشریت در کشتار بی رحمانه و دد منشانه سال ۱۳۶۷ مایه افتخار ما دوستداران و مدافعان حقوق بشر است. در برابر این همه تلاش سرتحسین فرود می آورم و دست و روی شما را میبوسم.
در مقاله اخیر خود به نام ، "و چه قصاب خانه یی ست این دنیای بشریت" در انتها خواننده را مخاطب قرار داده و میپرسید : به راستی اینجا اگر قصاب خانه نیست، پس چیست؟ عنوان نوشته و پرسش بی واسطه شما مرا برآن داشت تا بگویم دوست گرامی، همکار عزیز: نه ، بر خلاف نوشته زنده یاد شاملو دنیا قصاب خانه نیست. نه نیست.
به حجم دنیای انسان برویم به حدود صد هزار سال تلاش هموسپین سپین بنگریم. از شبهای لرزان در عمق غارها در پناه آتش ، از وحشت حیوانات وحشی تا توان پای گذاردن بر کره ماه. از نقاشیهای پیش از تاریخ بیش از هشتاد هزار میدان و پنج ملیون کار با ارزش در پنج قاره جهان تا اختراع خط و شهر نشینی و دولت ، از اختراع نخستین نشانه های رفتاری برای انتقال و ارتباط با دیگری حدود یک میلیون سال پیش تا به کارگیری هجا در زبان و پیدایش بیش از یکصد و چهل هزار زبان تا دو بار مهاجرت دسته جمعیی انسان از آفریقا تا آفریقا در طول یکصد و هشتاد هزار سال برای کشف و بهره گیری از پیرامونش ، نه دوست گرامی دنیا قصاب خانه نیست. نه نیست.
به سیزده میلیارد انسانی که تاکنون به دنیا آمده اند که بیش از نیمی از آنها زنده اند عمیقتر بنگریم، سری به موزه های جهان بیافکنیم، به میلیارد ها کتاب و نوشته و کشف و اختراع آدمی بیاندیشیم. به صد ها میلیون انسانی که شبانه روزدر کارخانه جهان ما در مشاغل جانفرسا چون پرستاری ، آموزش و نگهبانی و تولید آب و برق و وسائل رفاهی و امنیتی برای دگر شهروندان این دنیا مشغولند و فروتنانه تلاش دارند تا سلامت و امنیت و رفاه دیگران را فراهم سازند بیاندیشیم ، نه دوست گرامی دنیا قصاب خانه نیست. نه نیست.
بیگمان ظلم و جنایت و بیعدالتی ، کشتار جمعیی ، خشونت یکی از همراهان آدمی از همان روز نخست بوده اند. از یاد نبریم که پدران ما تا بیست هزار سال پیش با نئاندرتال ها همزیستی داشته و سپس آنها را برای همیشه از بین برده اند. از یاد نبریم کشتارهای بزرگ تاریخی پیرو حملات اسکندر، مغول ، تیمور، آغا محمد خان قاجار، نادر شاه افشار در هند، شاه عباس در گرجستان، اروپاییان و کشتار بومیان امریکا ، برداره داری قدیم و مدرن، ولی تاریخ فقط کشت کشتار نیست . و دنیا یک قصاب خانه نیست. نه نیست.
جهانی که مادران و پدران ما برای ما به ارمغان گذشته اند در هر کنارش زیبایی شعر حافظ و گوته و ترانه های عاشقانه مردمی است که حکایت از فداکاری ها و جان گذشتگی های شیفتگان بشریت ، مادران شب بیدار و زحمت کشانی است که نان همسر و فرزاندان را با خود به خانه عشق و صفای خود آورده اند.
ما وارثان بتهون ، ابن سینا، گوتنبرگ، گاندی، نلسون ماندلا، فردوسی، افلاطونیم . ما از هر گوشه و کنار این جهان ، از هر گیاه و حیوان ، از هر رود و دریا در خدمت رفاه و پیشرفت و فرهنگ آدمی سود برده ایم. بیش از یک میلیارد از فرزندان ما در مدارس دانشگاه های سراسر گیتی می آموزند و آموزش میدهند. و حق با شماست هنوز در راه برقراری و پایداری حقوق بشر در سراسر کره خاکی آنهم برای همه آنهم بی وقفه راه بسیاری داریم. چگونه میتوان فرع را به اصل تبدیل کرد ؟ چگونه میتوان آنهمه تلاش را ندید و تنها به خط جنایت آدمی اشاره کرد و یکباره چون شاملو ؛ دنیا را قصاب خانه دید . نه دوست گرامی دنیا قصاب خانه نیست . نه نیست.
چگونه من و شما میخواهیم با فرضیه قصاب خانه شمردن دنیا به جوانان وطنمان بگوییم ، به پا خیزید، در راه علم و دانش بیشتر و پیشتر بروید. اگر چه استبداد و بی لیاقتی و بی کفایتی غارت , فساد و جنایت چهره سی سال حکومت ایران د را گرفته است ولی همینجاست که باید بیشتر جنگید با سلاح علم و دانش و بردباری. چگونه میخواهید با ساکنان این دنیای قصاب خانه بگویید که در راه سازندگی خانه و کوی و شهر و وطنتان بکوشید. چگونه میتوانید درس فریدون بودن به آنها بدهید. چگونه میخواهید نیمی ازساکنین ایران را که کمتر از سی سال دارند و در این سالها جز قصه تکراری کوتاه بینی ساکنان تمامی وسائل ارتباط جمعی و امکان گرد همایی چون مساجد .. را نشنیده اند به آینده ای زیبا و پر تلاش و سالم امیدوار سازید . گیرم که آنها هم سخن شما و شاملو را باور کردند, آنگاه شما در این قصاب خانه خیالی چه راهی پیش پای آنها گذاشته ا ید. نه دوست گرامی دنیا قصاب خانه نیست . نه نیست.
دنیا ی ما مکانی است که دیر یا زود ملیونها عاشقان ایران و سازندگی و بهروزی مردم در خارج از کشور به همراه ملیونها جوان با فرهنگ ، سکان کشتی ایران را در دست خواهند گرفت. با بیداری به تاریخ و فرهنگ خود خواهند نگریست، جنایتکاران را رسوا خواهند کرد ، در گرد پرچم تفاهم و همزیستی متقابل به همسایگان جمع خواهند شد، کشتار آدمی را برای همیشه از خاطره ها خواهند برد ، از گوناگونی و غنای فرهنگی ایران سود خواهند جست و تمامی توان طبیعی و فرهنگی خویش را به خدمت خواهند گرفت.
نه دوست عزیز دنیا قصاب خانه نیست ، پس چیست؟
دنیا خانه بزرگی است با هفت میلیارد همسایه. با بیش از یک میلیارد خانواده و پدر و مادر و ملیارد میلیارد رابطه دوستی و مهر و عشق و احترام , با آرزوی برقراری هر چه بیشتر رفاه و عدالت و انسانیت ، مسیری که نیاکان ما با سر بلندی وبیش از یک ملیون سال است که میسپارند. دنیای جاندار در طی بیش از سه میلیارد سال خود را بیشتر و بیشتر در مقابل مرگ و نیستی مقاوم میکند . امروز مجموعه این جهان بسیار توانمند تر از روز پیدایش حیات است. این تنها قانون ماندگار ماست. دنیا ، دنیای کار و تلاش وسازندگی و پیشرفت است و این است چکیده اعلامیه جهانی حقوق بشر مورد احترام همه ما ، دنیا آقای نقره کار دنیای احترام به حقوق بشر است ، دیر یا زود .

حسن مکارمی
روانکاو ، پژوهشگر سوربن
پاریس، اکتبر ۲۰۱۱