رئیس کمیته نوبل در اسلو هنگام اعلام نام برندگان چنین گفت:
" جهان نمی تواند به دموکراسی و صلح پایدار دست یابد مگر آنکه به زنان فرصت برابر با مردان داده شود برای پیشرفت در جامعه ودر همه سطوح"
جتیزه صلح نوبل در سال جاری بین 3 زن تقسیم شد. زنانی از کشورهائی سرشار از خشونت، تلاتم، جنگ های خانگی، درگیری های مسلحانه و کشتارهای دولتی و قومی و قبیله ای. جهانی که تصو.ر می شد زنان نمی توانند در آن نقشی برجسته و موثر را ایفا کنند.
خانم سرلیف رئیس جمهور برگزیده کشور لیبریا در افریقا بهمراه هم وطن وهم رزمش لیما گبووی و نیز از سرزمین جنگ زده، انقلاب در نوردیده و قبیله ای یمن با 40 سال ریاست جمهوری دیکتاتوری بنام علی عبدالله صالح و لانه زنبور گروه تروریست القاعده خانم توکل کامران رئیس سازمان روزنامه نگاران بدون زنجیر با هم برندگان این جایزه معرفی شدند.
ما در ان جی اوی ایکاوی خوشحالیم که در هنگام تدوین منشور کار خود برای مبارزه علیه خشونت درایران در سال 2009 از لیما گبوی نام بردیم به مثابه زنی که ما باید از او و تلاش هایش برای صلح در کشورش یاد گیریم و پیروی کنیم.
سخن پایانی منشور ایکاوی چنین است:
بیاد بیاوریم این سخن سعدی را که:
"بنی ادم اعضای یک پیکرند
ک در افرینش ز یک گوهرند
با هم براهی رویم که
مهاتما گاندی با فلسفه خشونت زدائی و نیروی حقیقت "ساتیا گراها" در ان گام برداشت.
مارتین لوتر گینگ رویای جامعه ای بدون تبعیض را در امریکا در سر میپروراند.
نلسون مندلا زندانبانان خود را بخشید و راه را برای تشکیل کمیسیون حقیقت یابی و اشتی ملی باز کرد.
میرید مگوایر در ایرلند شمالی برای جامعه ای فارغ ار خشونت مبارزه کرد.
لیما گبووی در لیبریا به جنگ داخلی پایان داد.
با هم به این شعر ژاله اصفهانی باور بیاووریم
"جهان برترین را ارزو کن
که هر پیروزی
اول ارزو بود"
جهان ما و منطقه جغرافیائی ما ، خاورمیانه و شمال افریقا در سال 2011 میلادی سالی پربارو پرهیجانی را پشت سر نهاده است. خیزش مردمان عرب برای رهائی از سلطه دیکتاتور ها و در راه دستیابی به دموکراسی و آزادی و پیشرفت،جهان را در شگفتی و تحسین فروبرده است. مردمان، از زن و مرد، قامتی به بلندای تاریخ بلند کرده اند تا درازای عقب ماندگی و سرکوب و را به یکباره به پیمایند و گام در راهی بگذارند که به صلح و آزادی و دموکراسی و برابری ختم می شود. این که آیا انان با همه تلاش ها و قربانی دادن ها به خواست های خود که هماهنگ و همگام و یکسان است دست یابند در گرو آینده ای است که از آن اطلاعی در دست نیست، آن چه اما ما را در برابر این عزم جزم و گام استوار این مردمان به شگفتی و تحسین وامی دارد عزم آنان است در پیمودن این راه. در این میان، در بیابانهای سوزان لیبی و تونس و میدان تحریرمصر و شهر سراپا مرد نمای صنعا نمائی از زنان را کمتر مشاهده میکنیم اما این دلیل ان نیست که زنان در خانه نشسته اند و سکان بدست مردان داده اند تا برایشان صلح و آزادی به ارمغان اورند. زنان پا به پای مردان در غلیان و جنب و جوش اند. خانم توکل کامران برنده نوبل شدن خود را در میدانی شنید که ماههاست در ان چادر زده است در میانه جنگ خونبار با دیکتاتور یمن. او نماینده روزنامه نگاران بدون زنجیر در کشور یمن است. کشوری که مردمانش کمتر با روزنامه و قلم سروکار دارند. او اما به یمن تلاشهای مردمانی چون کامران، یمن پس از امروز زنجیر از پای روزنامه نگاران خواهد گسست و مردم یمن را با روزنامه و قلم آشتی خواهد داد. او جایزه خود را به شهیدان راه آرادی تقدیم کرد.
خانم لیما لبوی که سالها تلاش کرد تا به جنگ داخلی در لیبریا پایان دهد در مصاحبه ای پس از شنیدن برنده شدن خود گفت:
"من در عمر 39 ساله خود این اولین بار است که زبانم به سخن بسته شده است. این جایزه یک پیروزی برای همه زنان است در جهان"
برنده شدن جایزه نوبل توسط 3 زن بویژه از جهان های پر تلاتم و خشونت زده نوید ان را می دهد که اکنون جهان " ما را می شنود، مارا به حساب می آورد ، مارا می بیند"
ما زنان ایرانی که بیش از ۱۰۰ سال است برای آزادی و برابری و رسیدن به دموکراسی مبارزه میکنیم و حتی زنی از کشورمان در سال ۲۰۰۳ برنده جایزه صلح نوبل شد، باید که در راهی که در آن گام برمیداریم قدم هائی استوارتر و امیدوارتر برداریم، باید که از شدنها سخن برانیم و نه آرزوهای ناشدنی و شعارهای دور از دسترس.باید که به فریاد خواهرنمان در کشورهای منطقه، که آشتی ایده ئولوژیهای عقب مانده کشورهایمان با مفاهیم جهان امروز نیست، بلکه آزادی و دموکراسی واقعی و صلح و دوستی است گوش فرا دهیم و با آنان همراه شویم و شانه به شانه با هیولای خشونت بی امان و تبعیض و تجاوز بی در و پیکر بر زنان و دختران و حتی مردان کشورمان به مبارزه برخیزیم تا شان انسانی خود را بدست آوریم.
ما، ائتلاف بین المللی علیه خشونت در ایران (ایکاوی)
ضمن تبریک به برندگان جایزه صلح نوبل ، خانم سیرلیف ، گبوی و کامران و همه زنان، بار دیگر بیاد بیاوریم که: " باید شنیده شویم ، دیده شویم به حساب آئیم با تکیه بر انسان برابر بودن خود، با پایداری و تا دستیابی به برابری و ازادی و آرامش."
http://www.icavi.org/pages/publication_legacy_f.php?id=252
