فصل امید

حسی از نگاه های پرسشگر آفتاب از لابه لای درزهای پنجره
شب را به یغما می بَرَد
شتابی نالان از پی دیوارهای دوان به دنبال سرنوشت مختومه
تابستان از ته کوچه سرک می کشد
پاییز چشمهایش را بسته و تا ده می شمارد
قلب بهار در تپش است
زیرآسمان پناهگاهی است چندین ساله
اما سرد است و نمور
یخ زدن یاس روی دیوار حکایتش می کند
گرما خرامان از پله های کاخ پایین می آید
سرما بر تخت سلطنت به انتظار نشسته است
ملکه ی نسیم آرام در کنارش جای می گیرد
دربار دوّار زیباترین صحنه را به شکوه می کشد
مورخان ِ سرو نشان می نگارند
و خواب گذاران به حسی ملموس تعبیر ش می کنند
داروغه ی فصل کیسه اش پر از سکه های طلایی برگ نشان است
اما زندانهای خاک خالیست
گیوتین فلک سالهاست که پوسیده
نفرت زیر خروارها خاک خوابیده
و بوی هیزم های گرم , کوچه ها را به شادی می رقصاند
بهاری در پاییز اتفاق افتاده
تنهایی باران و دریا آغوش می گشاید
صبر دیروز به سر رسیده
امروز آتش گردانی در دست می چرخاند
فردا خوب افروخته شده
باید غمها را دود کرد
فصل پیله اش را به دور کرمهای کاغذی نا امیدی می پیچد
امید در انتظار پروانه شدن می خندد

مهر 1390