رفتی وُ فقط ماند مرا بوسه ی بدرود
یادی که پُر از طعمِ بهارست وُ گُل وُ رود
غمگین تر ازان لحظه مرا نیست فرایاد
مَه خیره به ما پولکِ اندوه بسی سود
زان پس منِ آواره چه پُرسانِ تو گشتم
بُگسسته مگر اُلفتِ ما تارِ تن وُ پود!
با عطرِ تو در کوچه ی کوچم منِ حیران
جانم همه ژولیده وُ آشفته نیاسود
درین شهر من انگشت نمایِ دلِ خویشم
جز یادِ تواَم هیچ کَسَم پنجره نگشود
رفتی وُ نگفتی که دل آزُرده ی پاییز
سردی وُ غم وُ حسرت وُ تنهایی اش افزود!
هر در که دلم گفت زدم نامِ تو بُردَم
هیهات مرا چهره ی پنهانِ تو ننمود
گفتم که نشانت ز شب و روز بجویم
افسوس دو گوشم سخن از گمشده نشنود
نغنوده درین دار دلم یک دَم وُ دردا
گویی که همه هستیِ من سوخت وُ شد دود
من چشم به راهِ تو وُ هیچ از تو خبر نیست
یادآر میانِ دلِ ما عاطفه ای بود!
رفتم به لبِ ساحل وُ دریایِ خیالت
هر خاطره چون موج مرا سویِ تو بربُود
در دامِ رهِ تیره گرفتار نگاهم
امید چراغی شد وُ در سینه بفرسود
یک دل خبر از رفتن وُ باز آمدنت داد
یک دل به نصیحت که نشستن نکُنَد سود:
گر جامه کبودست وُ جهان منتظرِ مهر
هم عشق ترا بالِ رهایی بدهد زود
برخیز وُ ازین خلسه برون آی وُ سفر کُن
جز عشق چه کس راهِ تو بر حادثه بگشود!
2011/9/15
http://rezabishetab.blogfa.com