هفت پادشاه

به جایی رسیده بود
که سر از پا می شناخت
دیگر دویدنهایش را آب برده بود
آنقدر آهسته قدم برمی داشت
که دنیا را خواب
خوابی که خرگوشها هم معترض بودند
نفسهایش هم دیگر بی رنگ نبود
وقتی زنده بودن را بیرون می داد
ابری از تباهی سیاه نمایان می شد
و کوچه غرق شرمساری
عرق پیشانی پنجره را پاک می کرد
تنها گل میخک
کنار آن دیوار فرو ریخته در باطن
و به ظاهر شکیب
آنچنان رنگ پریده بود
که پروانه روی آن نشست و خشک شد
زمین ,نگاه باران بود
کسی در آسمان
بی محابا
لمس می کرد
هر آنچه را که حتی دل سوخته ترین بود
اما دستانش هیچ وقت تاول نزد
و مدام پروانه ها خشک شدند
و قدمها آهسته تر
کوچه به یغما رفت
و تلی از خاکستر
نمک بر زخم پنجره پاشید
دو نوار سیاه
تنها مرهم دل شکسته اش شدند

***

باران ,قحطی را می بوید
و خانه ای از درد می گرید
سالهاست سیرابی
در کنار سرهای بریده
به فروش می رسد
زمین بی خانمان است
و هر شب
زیر پل آسمان می خوابد
ممنوعیت ,قشنگ ترین و لذت بخش ترین حرف است
که گاوها نشخوار می کنند
سیل و زیباترین صورتها را می شوید
و کسی که می گویند بالاترین است
هفت پادشاه دیگر را
می آفریند
به همین سادگی

امرداد 1390