عشق،
در تندیسِ تبدار
فاصله ای ناگزیر
عطر این خود باوری را
در معجزه یک تنهایی
و در شیار یک گسست
با شبنم خوشه ای
که شیفته است و گلگون
بارور خواهد.
آنک، نپاید
دیری چند
تا غرش این خوشه‌های صلابت
که نجیب اند و فاخر
برج و باروی دقیانوستان را
در رستگاه اندیشه و کار
به آورد خوانند!
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
