دریاست اما پُر از سنگ
ذهن است اما پُر از وَهم
تابستان است
,اما
سراسر سوز
و التهابی که
رو به ویرانی ست
مرز, مرز ِعبور مزمن تاریکی
در انحنای کوچه ی آسمان
و تصوری که
یقین آتشفشان خاموش را
بارور می کند
سوختنی در پیش است
و هضم بی گمان سکوت ,در پَس
انفجاری
در گذرگاه بی خیالی
و ریسمانی که تو را
به ابدیت می کشاند
اشکهایی که می بینی اما
طعم شورش از یاد رفته
و تنها
چهره ها در آن گمگشته
یک تار مو
که بر روی قاب عکس ِ باردار خاطره نمایان است
و هزاران سواد ِ سحر
که با پریشانی اش نظر بازی دارد
جبهه ی اصطکاک سیاه
بین دو چشم
و سائیده شدن ِ عشق
بر سَرِ مبهم ترین بیشه
که در انتظار خرگوشی
سایه ای را
دنبال می کند
عرق بر صورت ِ رد پای سالیان نشسته
و شرم ,سَر خم می کند
بازگشتی را در کار نیست
ماندن در غوطه ور شدن ,جاری ست
و هجوم تمام ذرات انهدام
در گلویی
که
با طوفان
هم آواز می شود
تير 1390
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
