بهارستان ما را ببخش

بهارستان ،ای خانه ایی که بیشتر از هر زمان مورد بی حرمتی قرار گرفته ایی، می دانیم که برای ساختن تو مردم چه خون ها داده اند. می دانیم که توپچی های قاجار تو را به توپ بستند. می دانیم که نیکمردانی چون مصدق برای تبریک گفتن به ملت ایران در قطع کردن دست استعمار انگلیس از نفت در صحن تو نشست و هورا کشید. می دانیم....

و میدانیم که امروز بدترین روزهای تاریخی تو است.

بهارستان، امروز بر تو چه گذشته؟ تو تنها مانده ای تو به کمک نیاز داری. حتی ما را ببخش که ما را از تو جداکرده اند. آیا کسی یا کسانی را سراغ دارید که بزرگواری کنند ما را با تو آشتی دهند؟ بهارستان خیلی گفتنی ها برایت داریم، درسته که دل تو خیلی بزرگ است حتی یک ملت را در خود جای می دهد، ولی ما را ببخش که درد ما خیلی بیشتر از آن است که تو تحمل کنی. این درد ما را کسی درک می کند، که او را به خانه اش راه ندهند. از دورادور نمای خانه را فقط ببیند و بس.

بهارستان، ما را ببخش که امروز تو را تحریم می کنیم. ما را ببخش که در بعضی از صندلی های تو عده ایی اراذل و اوباش نشانده شده اند. این بارهم می خواهند در تمام صندلی های تو اراذل و اوباش بنشانند!!. مادران ما را ببخش که نمی خواهند بچه اوباش به دنیا بیاورند، که صندلی های تو را اشغال کنند.

وقتی عده ایی از(نمایندگان) در صحن علنی تو، به جای رسیدگی به مشکلات مردم(مرگ بر،موسوی، کروبی و خاتمی) سر دادند.

شما نام این ها را چه گذاشتی؟. بهارستان ما را ببخش هرکسی آمده برای ورودیه تو شرطی می گذارد. تو خانه ما هستی ما باید شرط بگذاریم!. ما را ببخش که در سال گذشته وقتی عوامل اطلاعات (ریگی)را دستگیر کردند، آن هم با هزار اما و اگر، نماینده ها (نماز شکر) به جای آوردند! در صورتی که هر روز مردم ایران به ویژه سالخورده ها و مادران باردار زیرسنگین ترین امواج پارازیت ضد ماهواره ایی قرار گرفته اند، و معلوم است که در آینده بر سراین نوزادان چه خواهدآمد!!،. این (نمایندگان) یک دفعه هم (نماز وحشت) نخوانده اند. بهارستان، ای ناموس مردم ایران، فاجعه انسانی در پیش است. گریه کن گریه... ما را ببخش که بعضی (نمایندگا ن)!! امروز به جای رسیدگی به مشکلات زنان، می خواهند آن ها را بین خود تقسیم کنند. و قانون چند همسری را به تصویب برسانند. زنان ما را ببخش که حاضرند به صورت این ارذل اوباش تف کنند. بهارستان درد زیاداست، و آن قدر که از تو طلب بخشش نمودیم، به یاد آوردیم آن مردانی که می خواستند ما را با تو آشتی بدهند که چه کسانی هستند.

آن ها زنان ماده پلنگ و شیر مردانی هستند که در زندان ها زیر شدیدترین شکنجه ها قرار دارند. ما را ببخش که آن ها به جای نشستن در صندلی های تو امروز در زندان ها روی سر نیزه ها نشسته اند. آن ها از ارثیه روزگار هیچ چیز اندوخته نکرده اند. آن ها دلی بزرگ دارند که هر کدامشان ملت ایران را در آن جای داده اند. و یک چیزی در دست آن ها وجود دارد، وآن کلید دِر تواست. این کلید ناموس ما ملت ایران است. آن ها به ماشرط میگذارندوما هم به این ناموس مان قسم می خوریم که شرط ورود ملت ایران به خانه خود، زمانی خواهد بود، که این زندانیان، این کاوه آهنگرانی که هنوذ پاهایشان به سندان بسته شده، آزاد شوند و دِر تو را باز کنند، ورود آزادانهِ ملت ایران رابه خانه خود شادباش بگویند.

احمد کبود/ تیرماه ۹۰