من در طراوتِ دست‌های تو سبز می‌‌شوم؛
ناز ِ نوازش ِ تو
در من دوباره شوق ِ شکفتن را
به شعله می‌‌کشد انگار.
می رویم از تن ِ تب‌دار ِ خویشتن
و بهاران را در عطر ِ نابِ نسیم ِ نفس‌هایت
از باغ‌های اطلس و مخمل و ابریشم
تا رگبار ِ بی طاقتِ پاره ابری
- که آب می‌‌شود از هرم ِ نسیم ِ فرودین -
تجربه می‌‌کنم،
آنک.
شکوه رنگین کمانی، آنگاه
در متن ِ آبی ِ خوابی خوش
جانم را
به چشم افکن ِ دور دستِ جوانی
ٔپل می‌‌بندد.
*******
تیبوران - ۲۴ آگوست ۱۹۹۷
جهانگیر صداقت فر
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
