می خواهم بالا روم
از پله های سنگی تمام برکه ها
از نردبام غزل های آسمانی حافظ
از علف ها ی دشت پر از تب
با پای پیاده
پوشیده از برهنگی سرد
سوخته از آفتاب نگاه های پر ز شرم
پر ز تاول های عصب های خدشه دار
و دست برم
بر زلف پریشان ابرها
در آبی نفس های پر تنش شعاع ماهتاب
آغوش خود بگشایم به روی نیل
و در کام کشم
حجم معجزه ی گسستن آنرا
با خود بسرایم
حدیث سبکباری آتش
که سر می کشد آرام و پر ز خواهش قرمز
از سوز دل پاره پاره هر درخت
گوش سپارم
به زمزمه ی آفت بی ثمر
که او نیز زنده است
بر روی طلایی ایثار دست ها
در آب های نوازشگر پاهای استوار شالیکارانش
و پرتاب کنم
وجودم را
با اختیار هر چه تمام تر
در وسعت زندگی
در پهنای جلگه ی هفت رنگ سرنوشت
و با شدت افزون تر از جاذبه ی عشق
فریاد برآرم
من با رمقی رو به روشنایی خورشید
شاد و زنده ام
فرودین 90
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
