|
|
|
|
به جهانی که از سوگی به سوگی می گردد و بر کُشتگانِ «اشرف» و خودسوزیِ آن بی پناه «کامبیز روستایی» و دیگر بی پناهان می گِریَد...
راهزنی وُ زاهدی گردنِ عاشقان زنی گُجسته ای و بد رَگی نار به خان وُ مان زنی باغ ز ترسِ سایه ات بار بمیردش به بر تن زَنَد از رُستنِ سبز دل نَتَپَد به سینه در پرندگانِ سوگوار از سرِ شاخه ها جدا شاخه شکسته وُ غمین گُل بدَرَد به تن قبا ابر ز حیرتی دَمان گریه کُنَد به حالِ باغ خونِ جگر به دیدگان دَم به دَمش فزوده داغ ستاره سرد وُ سرگران مِهر وُ مَه ای دگر نماند ز حاصلِ سیه دلان به خوشه ای ثمر نماند های! ازین خانه برو کاخ ز شن مکُُن به پا سود دگر ندارد این مرگ مگر تو را دوا جمله جهان به چنگِ تو سیطره با ستم نهی به جامِ جانِ آدمی لحظه به لحظه سَم نهی گُل به گلوله می کُشی کبوتران به خون کِشی ننگ عجینِ نامِ تو نَسَق تو از جنون کِشی شرم وُ شرف زدوده شد از طبقِ قمار وُ قهر نیست عجب ز قاتلی زهر کُند به کامِ دَهر بر سرِ خود نهاده ای افسرِ سرنگونِ بخت باش! شکوهِ کاذب ات مرگ کِشد به شانه تخت نهان شوی ز دیده ها؟ گور تو را زَنَد صدا: چه کرده ای به حیله ها! نیستی ات سزا، بیا خوش به کجا چنین روان نیست جهان تو را خبر! خانه ی عنکبوتی ات دام شود به پا وُ سَر شمعِ وجودِ ناخوش ات نهاده ای به راهِ باد بر عبثی تو ای فلان باد کُشَد تو را مراد ندیده ای، نخوانده ای؟ گذشتگان وُ دفترا کجا شد آن غرور و شَر گور کجا، نشان کجا رُبوده ای دزدِ دغا جامه و جانِ مردمان تو عاقبت ز خشم ها بسوزی وُ کُنی فغان ور به مثل فسانه ای خانه ی عنکبوت بود با نفسِ نَسیمَکی پوده تمامِ تار وُ پود 2011-04-11 http://rezabishetab.blogfa.com نظر شما؟
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد |
|
