از پس خیزَش مردم تونس و سپس مردم مصر ،سایت ها و وبلاگ های فارسی، خواه سایت های رسمی خبرگزاری های جهانی، خواه سایت های راه اندازی شده به دست دست اندرکاران ایرانی، در این روزها پر است از انشاء نویسی های تنک مایه ی احساسی، نشانه ی کم خبری نوسندگان و همزمان «شجاعت» برخاسته از سر همین کم خبری و بی خبری. و جهت گیری های تبلیغاتی روزمره به جبران این بی خبری ها. در این جهت گیری های تبلیغی با مصرف روز، فرق چندانی هم نمی کند که نویسنده، استاد علوم سیاسی دانشگاه است یا وبلاگ نویس آماتور. در این آوازه گری ها، گوئی در سی ساله ی حکمرانی حسنی مبارک و نظامیان، کارفرما و پشتیبان این جباریت، نه آمریکا بوده است نه اروپا و نه اسرائیل. |