آقایان موسوی و کروبی امروز طی نامه ای از وزارت کشور جمهوری اسلامی خواسته اند تا مطابق اصل 27 قانون اساسی مجوز راهپیمائی ای را صادر نماید که مردم بتوانند طی تظاهراتی در روز 25 بهمن پشتیبانی خود را از مبارزات ضد استبدادی مردم منطقه بویژه قیام مردمی در تونس و مصر اعلام نمایند.
این اقدام بنا به همان دلیلی که اعلام شده است جا دارد از طرف کلیه گرایشات و جریانات سیاسی ،اجتماعی و مدافع حقوق انسانی مورد پشتیبانی قرار گیرد و از جمله پیشنهاداتی ست که بی توجهی نسبت بدان از جمله اشتباهاتی خواهد شد که گریز از آن برای هر نیروی آزادیخواه با توجه به موقعیت کنونی کشور ما دشوار خواهد شد.
اما با توجه به شواهد و نشانه های بسیاری پاسخ وزارت کشور به این پیشنهاد از هم اکنون روشن است و به احتمال بسیار زیاد منفی خواهد بود. اما این راه می بایست طی می شد و اگر قرار است آقایان موسوی و کروبی امضاء کننده این فراخوان باشند انتظاری غیر از این داشتن به معنی نادیده گرفتن مواضع ایشان طی بیست ماه گذشته و یا نداشتن ارزیابی از شرایط کنونی است.
اما در موارد گذشته جدا از ممانعت وزارت کشور رژیم از صدور مجوز ، فراخوان دهندگان علیرغم اینکه از موقعیت حقوقی حزب و یا نهاد اجتماعی و مدنی برخوردار بوده اند و یا اشخاص حقیقی ، از پیگیری دعوت خود از مردم به راه پیمائی یا تجمع خود داری کرده اند و این خود گاها منشأ تفر قه و شکاف در صفوف مدافعین چنین تجمعاتی گردیده است و گاها از طرف افکار عمومی نوعی تلاش در جهت باز داشتن مردم از اقدام خود جوش و واکنش به موقع آنها در قبال حوادث تلقی شده است.
در برخورد با این فراخوان قبل از هر چیز باید این نکته مورد نظر قرار گیرد که اگر بنا به همان اصل ۲۷ قانون اساسی این حق مسلم مردم می باشد که به چنین گردهمائی هائی دست بزنند باید تأکید کرد در شرایط احتمالی ممانعت ، این مسئولین حکومتی هستند که عملا از اجرای قانون سر باز می زنند و اقدام به بر گزاری تظاهرات به هیچوجه نمی تواند قانون شکنی تلقی گردد .
آیا آقایان موسوی و کروبی در مقابل این آزمایش جدید چه واکنشی خواهند داشت لااقل بر راقم این سطور هنوز روشن نیست .باید امید وار بود که زمان و بویژه وقایع یک دو ماه اخیر در خاور میانه به ایشان نیز آموخته باشد که نمی توان در همان راه کارهای ۲۰ ماهه گذشته درجا زد و باز هم انتظار داشت مردم از هر ریسمان سیاه و سفید نترسند و دست رد به سینه کسانیکه کاری جز آب سرد ریختن بر عطش آزادیخواهانه اشان ندارند نزنند.
هر گاه این امیدواری به واقعیت نپیوست باز هم لازم است که از هم اکنون برای موفقیت این فراخوان کوشش شود و تلاش کرد دیوار تردید ها را فرو ریخت و مردم را به حضور گسترده دعوت کرد که در مکان ،روز و ساعت پیشنهادی در صفوف گسترده فریاد ضد استبدادی خود را به گوش جهانیان برسانند.
زنده باد آزادی ،نابود باد استبداد چه قاهره چه تهران می تواند پیام روشنی داشته باشد از ایرانی که بیش از مصر و تونس در هم در چنبره استبداد داخلی اسیر است و هم بدلیل سیاست های تشنج آفرین حکامش در منطقه به تداوم عمر حکومتهای مستبد کمک کرده است.
یک شنبه ۱۷ بهمن ۱۳۸۹
رضا اکرمی
akrami_r@yahoo.com
