مهاجر

قهوه راکه نوشیدم، آمدم پائین. کار هر روزم بود. گشتی تو «بروکن هاوس» می زدم و می رفتم سر کلاس زبان. کلاس پهلو به پهلوی سالن بزرگ خرت پرت فروشی شهرداری داشت. اثاثیه ای را که مردم کنار خیابان می گذاشتند، جمع و تو بروکن هاوس ها خیلی ارزان می فروختند. وسط فروشگاه، پیانوئی ملودی ملایمی از بتهوون را می نواخت، در جا میخکوبم کرد و به طرف خود کشید. خودش بود. گوشه فروشگاه، پشت یکی از چند پیانو کهنه فروشی نشسته بود و فارغ از همه جا و همه کس، می نواخت. بارها دیده بودمش. توخرت پرت هامی چرخید، میز و صندلی وا ثاثیه ها را جابه می کرد. زمین را جارو و تی می کشید. پیرمردی بالای پنجاه بود، خوش صورت و راست قامت. از همان اول ناخودآگاه ازش خوشم آمد. مهارتش تو نواختن پیانو کامل بود. روز بعد تو کافه بالای فروشگاه قهوه می نوشیدم که رو صندلی دیگر می زم نشست. یک فنجان قهوه خریدم و جلوش گذاشتم. بی تعارف پذیرفت و گفت
« ایرانی هستی؟»
«از کجاف همیدی؟»
ا«تنها ایرونی ها خوراکشونو به دیگرون تعارف می کنن»ا
ا« این سنت ماست. توا هل کجائی »ا
گفت« یوگسلاوی. تیتو باچه خون دلی یک کاسه ش کرد. حال اهر یه کف دست رو کردن یه فاحشه خونه و به جون هم انداخته نشون!»ا
گفتم « انگار واسه ایرانم همین خوابار و دیده ن. تو مملکتت چه کاره بودی؟»ا
گفت« واسه خودم آدمی بودم،موزیسین بودم،چندتا کتاب نوشته م.مقام وموقعیتي داشتم.»ا
گفتم«واسه چی ینجا اين کارارومیکنی ؟می گفتی این هنراروداری وکاردرستی بهت میدادن؟»ا
گفت«گفتم.پیش ازاومدن فکرمیکردم واسم اسکورت میگذارن! حتمااینااحترام بیشتری واسه م قائل می شن .»ا
قهوه ش رانوشید.اخمهاش خیلی توهم شد.انگارنیشتربه خاطرات چرکینش زدم.پیشانیش به عرق نشست.موهای بلندجو گندمیش راباانگشتهاش شانه وپس زد.
گفتم« لابدنتونستی مقصودتوبهشون بفهمونی،وگرنه کاری درخور بهت ميدادن.»ا
گفت«همه چيزوبارها ودرجاهاي گوناگون وبادلايل محکم گفتم.آخرين بار سرپرست همين جا، حرفهام روکه شنيد،گفت همه حرفهات درسته،این جا خیلی وقته بت پرستی ازبین رفته .توسیل هفته پیش،خودرئیس جمهورم تومردم وبامردم بیل میزد. بروخاک اندازروبرداروکف فروشگاه روجاروکن وبعدم تی بکش!!!!!!!1»ا