یادبود ۸ بهمن ۸۴

‍گرامیداشت سالروز اعتصاب کارگران اتوبوسرانی شرکت واحد تهران و حومه در ۸ بهمن ۸۴
سالروز ۸ بهمن سال ۸۴ که روزی فراموش نشدنی برای کارگران ایران محسوب خواهد گردید ، در پیش است ، روزی که کارگران سندیکای اتوبوسرانی شرکت واحد تهران و حومه ( اولین سندیکای مستقل ایران ) بعد از نتیجه نگرفتن درخواستهایشان ، تصمیم به دومین اعتصاب گرفتند . در آنروز یکبار دیگر مقامات حکومت فهمیدند که اگر طبقه کارگر بپا خیزد ، پایه حکومتی را لرزان خواهد نمود ، لذا حداکثر تلاش خود را در زمان دولت اصلاحات نمودند تا این اعتصاب را در نطفه خفه نمایند . این اعتصاب که اثر عمیقی در جامعه کشور و کارگران گذاشت ، توسط گروهها ، سازمانها و نهادهای مختلف در سایتهای گوناگون منتشر گردید و گرچه سرکوب و منجر به زندانی شدن چند کارگر گردید ولی ثابت نمود که بدون مبارزه ، نتیجه ای کسب نخواهد گردید . اینروزها بدلایل مختلف که فشار اقتصادی از جمله گرانی ، بیکاری ، تحریم ، حذف یارانه ، نپرداختن حقوق ماهیانه و اخراج کارگران یکی از انها میباشد ، اعتراضات و اعتصابات کارگران و حادثه اخیر کشتار کارگران ایران خودرو میتواند همچون جرقه ای بر آتش خشم کارگران ایران باشد تا انها را وادار کند که در اتحادی با یکدیگر حرکت وسیعی را ایجاد نمایند . طبیعی است که دولت فعلی نسبت به دولت اصلاحات بسیار حساستر اعتصابات کارگری را دنبال کرده و ترسی از سرکوب وحشیانه ان نخواهد داشت ، گرچه اعدامهای اخیر و حکمهای طولانی برای زندانیان سیاسی و کارگری ، نه از زاویه قدرت ، بلکه بدلیل ضعف مفرطی است که ترس از سقوط حکومتش دارد . بر همه جنبشهای دیگر از دانشجویی ، معلمان ، زنان ، قومیتها ، گروهها و سازمانهای سیاسی و حقوق بشری داخل و خارج کشور و خلاصه هرکسی که به مسائل انسانی اهمیت میدهد ، ضروری است که با گسترش اعتراضات خود به حمایت از کارگران کشته شده ایران ناسیونال ؛ که چند روزی از سالروز کشتار کارگران معدن شهر بابک نیز نمیگذرد ، پرداخته تا امیدی در کل کارگران برای شروع اعتصابات سراسری ایجاد گردد . کارگران صنعت نفت ، گاز و پتروشیمی ، همچون سایر صنایع کشور که تلاش در جهت احقاق حقوق کارگری مینمایند ، باید بدانند که امروز زمانیست که میبایست به حمایت سایر کارگران کشته شده ، بیکار ، زندانی و در اعتصاب با ایجاد تشکیلات مستقل کارگری کمک کنند ، وگرنه این حکومت با سرکوب کارگران در اعتصاب امروزی ، دیری نخواهد گذشت که در بحران اقتصادی در پیش ، اعتراضات و اعتصابات در همه بخشهای کارگری ایجاد خواهد شد ، که اگر متحدا صورت نگیرد ، بشدت سرکوب خواهند گردید . در احترام به سالروز این اعتصاب ، داوود رضوی نماینده سندیکا در یادداشتی که در زیر خواهد آمد ، انرا شرح دادند :

بعد از اعتصاب اول سنديكاي كارگران شركت واحد كه بجز وعده وعيد و هزينه اي كه رانندگان داده بودند. و حدود يك سال تلاش مداوم چيزي نصيب كارگران نشد و رئيس هيئت مديره هم همچنان در زندان بود. البته اعضاي هيئت مديره ملاقاتي با شهردار قاليباف داشتند كه در آن ملاقات هم فقط قول قرار گذاشتند كه هيچوقت تا زمان اعتصاب دوم تحقق نيافت و پس از پي گيريهاي متعدد اعضاي هيئت مديره سنديكا جهت بدست اوردن مطالبات كارگران كه نه تنها نتيجه اي .نداشت بلكه حتي حاضر نبودند كه سنيكاي شركت واحد را كه رانندگان به به آنها راي داده بودند را به رسميت بشناسند و اعضاي هيئت مديره پس از پيگيري از طريق شهردار و مدير عامل وقت شركت واحد .متاسفانه بدون هيچ سرانجامي دست خالي برگشتنند و قرار شد اتفاق هاي انجام شده را به گوش رانندگان در مجمع هفتگي سنديكاي شركت واحد برسانيم .بعد از اطلاع رساني در مجمع و در مراسمي كه در استاديم دوازده هزار نفري ازادي برگزار شد كه در آن شهردار قاليباف به عنوان تنها سخنران بطور يكطرفه صحبت ميكردند و به گفته خودشان ايشان به نمايندگان كارگران كاري نداشتند و ميخواستند كه خودشان به تنهائي و بدون دخالت نماينده رانندگان مشكلات را از سر راه بردارند. كه يكباره سالن كه متشكل از بيش از هشت هزار راننده تشكيل شده بود خواستار ازادي ريئس هيئت مديره شد و خواستار اعتصابي ديگر جهت رسيدن به مطا لبات كارگران كه با شعار( قاليباف اعتصاب يادت نره)سر دادند كه شهردار سالن را ترك كرد و رانندگان همچنان شعار ميدانند كه حتي رانندگان نمي خواستنند سالن را ترك كنند با پا درمياني اعضاي هيئت مديره مراسم بپايان رسيد. كه بعذآ اين صحبتها از زبان مدير عامل شركت واحد هم شنيده شد كه من كاري با نمايندگان كارگران ندارم و سنديكا را به رسميت نمي شناسم كه همين مطالب در مجمع عمومي سنديكا مطرح شد و رانندگان از نمايندگان سنديكاي خواستنند كه با اعتصاب دوم كه در هشتم بهمن ماه هشتاد و چهار اتفاق افتاد خوآستار ازادي اسالو و رسيدن به مطالبات خودشان كه مهمترين آن به رسميت شناختن سنديكاي شركت واحد و حق داشتن تشكل مستقل بدون دخالت دولت و كارفرما شدند و چون نمايندگان سنديكاي هيچ وابستگي به دولت و كارفرما نداشتند و در اصل جيره خوار نبودند تن به اعتصاب دوم دادند و تا آخرين لحظه كوتاه نيامدند. هر چند بعد از اطلا عيه اعتصاب .مدير عامل وقت و نماينده شهردار حاضر به مذاكره شدندولي ساعتها مذاكره هيچگونه دستاوردي نداشت و حتي حاضر به كوچكترين امتيازي به كارگران نشدند و بجاي امتياز از روش چماق و هويچ استفاده كردند كه در اراده محكم اعضاي هيئت مديره سنديكاي هيچ تاثيري نگذاشت و اعضاي هيئت مديره بدون هيچ دستاوردي محل مذاكره راكه در دفتر مدير عامل وقت شركت واحدبود ترك كردند كه بلافاصله بعد از ترك محل از طرف اطلاعات احضارو فرداي آن روز درست يك هفته قبل از اعتصاب اكثر اعضاي هيئت مديره بازداشت شدند و ساعت هاي طولاني جهت منصرف كردن اعضاي هيئت مديره از اعتصاب مورد بازجوئي قرار گرفتند و اخر شب هم روانه بازداشتگاه209 اوين شدند كه باز هم اعضاي هيئت مديره از خواستهاي رانندگان دست بر نداشتند و زندان را به كوتاه آمدن در برابر خواستهاي رانندگان ترجيح دادند . اگربخواهم به دستگريهاي فله اي سال84 اشاره كنم كاغذ هفتاد من ميخواهد فقط بگويم هر چند بيش از پنج سال از آن زمان ميگذرد ولي هنوز فشار بروي اعضاي سنديكا وجود دارد و تعداد 7نفر بيكار هستنند و سرگردان در ديوان عدالت اداري و تعدادي بعد از شاغل شدند بيكار شده اند و چهار نفر از اعضاي اين سنديكاي در زندان بسر ميبرند كه اسالو و مددي حبس گرفته اند و شهابي و غلامحسيني هنوزمنتظر حكم هستند در آخر بگويم ما همچنان جهت خواستهاي صنفي كارگران پافشاري ميكنيم و خواستار آزادي همه فعالين كارگري زنداني هستيم به اميد روزي كه كارگري براي احقاق حقش در زندان نباشد

داوود رضوي عضو هيئت مديره سندكاي شركت واحد 4/11/89
http://www.syndicavahed.biz