تحریم فروش هواپیماهای مسافربری به هر کشوری از طرف دول سازنده و دارنده ، اگر نگوییم عملی غیر انسانی است میتوان گفت کاری بسیار ناشایست و قابل سرزنش است. کشورهای غربی از اوایل انقلا ب از فروش هواپیمای مسافر بری و قطعات یدکی آن به ایران خودداری کردند. این تحریم را که حدود سی سال اعمال میشود نمیتوان بدلایل اختلافات سیاسی دول غربی با حکومت اسلامی موجه خواند.
منظور از این نوشته بهیچ وجه بررسی سیاست خارجی ایران، مناسبات سیاسی ایران و غرب در سی سال گذشته، دفاع و یا داوری در این زمینه نیست. نقض حقوق مردم ایران از طرف حکومت اسلامی در سی سال گذشته واقعیتی است که احتیاج به بحث و گفتگو و مجادله ندارد . روی سخنم حتی با سیاستمداران دول غربی نیست بلکه با روزنامه نگاران، خبرنگاران و بنیادهای حقوق بشر این کشورها و سازمان ملل است که در مقابل تحریم فروش هواپیماهای مسافری و یا قطعات آن به هر کشوری سکوت کنند. وسایل حمل و نقل بعد از مواد غذایی ، دارویی و پزشکی جزو نیازهای انسانی شهروندان هر کشوریست. آیا میتوان مردم کشوری را به دلیل اینکه حکومتش به آنها ظلم میکند یکبار دیگر تنبیه کرد؟ و با خوداری از فروش هواپیما و لوازم یدکی خطرات پرواز را بالا برد؟ و یا اصولأ مردم کشوری را از استفاده از ترانسپورت هوایی محروم کرد؟
فرض کنید که دولتهای صادر کننده نفت و گاز یک سیاست هماهنگ و یکدست داشتند . آیا درست بود که در صورت بروز اختلاف با دولتهای غربی ، از صدور نفت وگاز در سرمای زمستان به این کشورها خودداری کنند؟ و یا با قطع فروش بنزین باعث قطع ارتباط و فلج شدن سیستم ترانسپورت این کشورها شوند؟
تجربه تحریم اقتصادی بعنوان تنبیه حکومتها در طی دهه های گذشته تجربه موفقی نبوده است . تحریم اقتصادی تنها شهروندان آن کشورها را تحت فشار قرار میدهد و این خود ستم مضاعفی است که بر آنها تحمیل میشود. در این مورد حداقل میشود به تجربه عراق ، زیمباوه و ایران اشاره کرد.
دولت اسلامی از اغاز با مصادره انقلاب امید مردمیکه برای دمکراسی و بدست آوردن حقوق مدنی بپا خواسته بودند تبدیل به یاس کرد. و در طی سی سال بعد از انقلاب شدیدأ به سرکوب مردم ادامه داده و دامنه دیکتاتوری را ، با نفی حقوق مدنی مردم و انکار ابتدایی ترین اصول حقوق بشر درایران گسترش داده است و دولتهای غربی برخلاف مخالفتهای ظاهری هرجا که صلاحشان بود در برابر نقص حقوق شهروندان ایرانی سکوت کرده اند.
اگر واقعأ منظور دول تحریم کننده فشار سیاسی برای به مذاکره کشاندن و یا تغییر روش سیاسی برخی دولتها است چرا از ابزارهای دیگر از قبیل تحریم سیاسی استفاده نمیکنند؟ بانکهای دول غربی پول به یغما رفته ملتها را بدون هیچ تحریمی در حسابهای خود با رضایت میپذیرند . دلالان اسلحه آزادانه در سطح بین المللی به آنها اسلحه و دربرخی موارد حتی سلاح شیمیایی( فروش سلاح شیمیایی به عراق در دوره جنگ با ایران) میفروشند ولی از فروش هواپیمای مسافری که فقط یکی از وسایل نقل و انتقال شهروندان عادی یک کشور است خودداری میکنند. براستی آیا این نقض حقوق بشر نیست؟ اگر نیست این هم باید به موارد نقص حقوق بشر اضافه شود.
هموطنان ایرانی خصوصأ فعالان حقوق بشر باید صدای اعتراضشان را در نقص حقوق شهروندان ایرانی بلند کرده و از سازمان ملل بخواهند که در قطعنامه های تحریم ، از افزودن مواردی که به خد شه دار شدن حقوق انسانها و مرگ و میر بی جهت شهروندان کشور مورد تحریم می آنجامد جلوگیری به عمل آورند . وسعی کنند تحریم هواپیماهای مسافری و قطعات آنرا را از دامنه تحریمهای سازمان ملل بردارند.
نظر شما پس از بازبینی توسط مدير سايت منتشر خواهد شد
