مینای کیمیا

برای ایراندُخت ِ مهرنوش ِ فرهمند مینا کلایه

مینای کیمیایم، دخترم!
با آذر ِ آذر ماه،
رنگین کمان ِ یادهای چشمان ِ کهکشانی ات را
بر پیکر ِ پهنای شب،
بر بام ِ کوه پایه های پایداری ی البرز
پرده می گشایم
تا نگاه ِ سُرخم را
زیر ِ گام هایت
نگاه ِ آبی ام را
فراز ِ سرت بگسترانم
با نگاه ِ سبزم
سُرودی جان آفرین می سُرایم
با مژگانم چونان باربُد
چنگ می نوازم
تا تو سوار بر شیران ِ بالدار
پرواز را آواز گردانی
تا گرسنگان گوشتخوار،
تشنگان ِ نیستی ی هستی،
مرغان را
در شکارگاه های نهان و آشکار
شکار نکنند
تا هر پوست سُرخی را
گداخته در کام نکشانند
تا سیمای سپیده را
در نیایشگاه ِ خویش پنداری،
نادیده گِرد ِ گُرده ی زمین سیاه نگردانند
تا ناپُرسای اندیشیدن و نگوی گفتن
جُستار ِ جانکوب ِ خاموشی ی فراموشی،
راز ِ پادشاهی ی پنهان ِ پردیس را
نا گشوده نگسترانند
مینای کیمیایم!
تندیس ِ تاج ِ آهو ی آرزو،
بر آغوش ِ آسمان ِ پرستوهای ایران
بر نگاره ی نگاهم،
نگین گشته است
و سُروده ای که پروانه ی پردیس را
از روزنه ی امید ِ بامداد ِ فردا
بر دریچه ی چشمانم می گشاید
تا خردشادمانی را
هنگامه ی هستی گرداند
دخترم!
با تیراژه ای از یاد ِ زاد روز ِ تو
بارش ِ تارهای نمآهنگ ِ دوشیزه ی سپید گیسو
پروانه ی پگاه، پرده می گشاید
از پگاه تا شبانگاه
بر نگین ِ نگاهم، پرتو می افکند
تا بر پایانه ی پُل پردیس،
پرواز ِ نگار ِ فرهمند،
خردمندی، مهرورزی و مهرنوشی را
از بند ِ سنگ ِ خرمندی، خود ورزی و خویش بینی
برون، مانگار بگردانی
تا پُرسش از آرامش
مینای ایراندُخت ِ مهرنوش
مینوچهر ِ فرهمند را
چهره بُگشاید
تا پیمان ِ پیمودن،
رامش ِ سرودن،
آرامش ِ پُرسیدن،
آواز ِ پرواز گردد.

گوتنبرگ- سوئد

http://abtinaeineh.blogfa.com/