بهروز ، شریف ترین صبر و استقامت

زندانی سیاسی بهروز جاوید تهرانی، اولین بار پس از وقایع ۱۸ تیر ۷۸ بازداشت و به هشت سال حبس محکوم شد. پس از چهار سال تحمل حبس از زندان آزاد ، مجددا در سال۸۴ بازداشت شده و تاکنون دربند است.
بهروز ، تعلق گروهی و سازمانی ندارد و از این رو حرمت نامش نیز دستخوش تبلیغات این وآن جریان نیست.
بهروزطی سال های طولانی زندانش ، نه با اتکا به تشکلی اقدام به پایداری و نه به اقتضای تاکتیک، اقدام به حمایت از دیگر زندانیان نموده است.
بهروز بارور شرافت، استقامت، آگاهی و عطوفتی است که نطفه در زلال ِ جاری انسانیت اش دارد. زلالی که جمهوری دیکتاتوری اسلامی، نتوانسته آنرا به پلشتی بیالاید.
هستند زندانیان سیاسی سابقی که سوابق و نام بسا مشهوری هم دارند که شرافت بهروز، آن ها را به شرم واداشته وهم از اینروست که از سالها پیش، باور به استمرار پایداری او و هرچه دشمن تر شدن دشمن با او را انکارمی کرده اند .
و دشمن اما؟ و جمهوری اسلامی و دیکتاتوری انسان ستیزش اما، با بهروز چه کرده است؟
هرگاه مطلبی درباره ی بهروز جاوید تهرانی، این دانشجوی جوان ِ تنها و مقاوم بر روی سایت ها منتشرمی شود، یا خبری است از شکنجه و ضرب و شتم و به انفرادی فرستادن او و اقدامش به اعتصاب غذا، یا پیامی است از او در حمایت از همبندانش ، حتی آنان که زندانیان دگر، حمایت ازآنها را خطرناک می بینند.
از سالها پیش، از آنهنگام که می دیدم او بر خلاف هم پرونده ای ها و هم حکمی های اش، با صراحت حتی از آنها که حکم اعدام برایشان صادر شده حمایت می کند، در برابر وجود انسانی اش به احترام، سر فرود آورده ام و به پاس تپیدن زیبای قلبش نیز، تپیده ام. می دانسته ام که او از آنهاست که شقاوت پیشگان جمهوری اسلامی، تاب وجودش را ندارند و کینه ی خصمانه شان به او، با به یکباره گرفتن جانش آرام نخواهد گرفت... می دانسته ام که قساوتشان این را می طلبد که ذره ذره، شعله جانش را خاموش کنند با این خیال ِ حریصانه که فرصت می کنند، زلال جاری انسانیتش را به مرداب بدل سازند.
واکنون پیام بهروز بمناسبت 16 آذر، بر روی نت است و چه کسی می داند که این آیا، آخرین خبراز او خواهد بود ویا آینده ای هست با خبرهای دیگری از او در راه .
وای بر آنها که امروز از او سخنی نمی گویند و فردا پس از نبودش، با ادعای یاد او، دست بر قلم می برند. وای بر آنها که بیش از ارج گزاری دوست، به قدردانی از مهره های کمتردشمن ِ دشمن می شتابند. ازتنهایی منتظری ها اشک ریخته و در تشکر ازکمتر قسی بودن آنها، قلم فرسوده اند اما عزیزان مان را، بهروزهای جاویدمان را ، به فراموشی سپرده اند.
سارا حافظی صافی
استکهلم/ 16 آذر 1389