هیچ کس نباید فراموش شود؛

هیچ کس نباید فراموش شود. امروز ,مثل هرزمان از سالیان پیش , در پائیز, پرستوها به خانه بازگشتند تا یاد ازسروهای کهن کنند.,30 سال است سروهای میهن, بازبان خاک,ازآزادی سخن می گویند. چطور میتوان گفت, نسل امروز, کشتارزندانیان سیاسی درتابستان67 رانمی داند و نمی خواهد بداند؟چطور میتوان گفت, کشتار دهه60 درزندانهای حکومت اسلامی راکسی بخاطر ندارد؟چطور میتوان گفت,از قتل های زنچیره ای که بنابه بیانیه شماره3 مورخه 22.2.1378"کمیته دفاع ازحقوق قربانیان قتل های زنجیره ای" ادامه پروژه کشتارسیاسی تابستان 67 و در دولت آقای هاشمی ووزیراطلاعات آقای فلاحیـان عمدتا انجام شدرا, طرح نباید کرد ؟چطور میتوان گفت که, حمله اوباشان و قمه بدستان ولایت فقیه, به کوی دانشگاه تهران در18 تیر78 رابه زمان سپرده شده است؟چرانباید هرزمان نوشت؟.از کشتار67, کشتاردهه60, ازقتل های زنجیره ای, از عزت ابراهیم نژادها, کیانوش آساها,نداها, ترانه ها, احسان ها, فرزادها, شیرین ها ودهها وهزاران جان شیفته ای که صدای شان بخاطرآزادی به خاموشی گرائید.
هرصــدائی را,این جکومت برای ادامه حیات اش, خاموش کرد,یک دادگاه و یک رأی محکومیت است.این حکومت, قبل ازاینکه, پایش به سراپرده دادگاهی رسیده باشد, ازطرف مردم همین امروز مشروعیت ندارد و محکوم شده است.همچنان پس از 30 سال,با همان شیوه های منسوخ شده سرکوب,به اعتراضات بحق مردم,می پردازد. اوین ها وگوهر دشت ها را کافی ندانسته, کهریزک ها را بنا نهاده و با شیوه انتقام جویانه وکینه توزانه با زندانیان سیاسی رفتار می کند که بیگانگان باید بیایند از انها درس بگیرند که چگونه با همشهری های خود رفتار می کنند.
این مردم, یک دهه, نعش فرزندانشان را از جبهه های جنگ تحویل گرفته و با دست های خود دفن کردند.این مردم نتوانستند نعش فرزندان خود را از زندان های رژیم تحویل بگیرند. خاوران ها را حکومت نشان شان داد و گفت: ببینید و عبرت بگیرید. مشتی خاک بر چهر خانواده قتل عام شدگان پاشید و شرایط دشوارتری را برگرده شان با دروغ, تزویر, چپاول هموار کرد و ادامه حیات داد.
با اعتماد بخشی از مردم وبااتخاذ شیوه ای از تسلط, به هزارتوی زندگی فردی وخصوصی شان خود راواردکرد.شیرازه روابط خانواده رابا دست های مرئی ونامرئی بدست گرفت.و سیطره اش راباتمام امکانات از طریق, مساجد, مدارس, دانشگاه, رادیو, تلویزیون, مطبوعات , مجالس مذهبی وغیره مستولی کرد.هیچ صدائی, بجز صدای حکومت شنیده نمی شـد.روشنفکران, آگاه ترین قشر اجتماع, خود رابه منطقه ممنوعه رژیم رساندند و پرسش هایشان را آغاز نمودند.سئوال!؟ آنهم ازحکومت اسلامی!؟ ازولی فقیه!؟ آنچنان ربوبیتی برای خود وقدرت پدیدآورده ساخته بودند که پاسخ رابا حذف فیزیکی و پروژه قتل های زنجیره ای سازمان دادند.بار دیگر آزادی وآزادگی در خون ماوا گزیدند.سروهای سرزمین ما, سربلندی شان, نشان ازسرهائی دارد که گردن به گردنکشی های حکومت ندادند.همیشه همین طور بوده است.ابتدا زمزمه ای به گوش می رسد.آنگاه پچ پچ خفته ای آغاز می گردد,سپس یکباره غریوی که پایه های حکومت را به لرزه درمی آورد. در 22 خرداد 88 چه نیروئی مردم را به خیابان آورد؟چگونه آن حریم خانه ها,گسسته شد وکوچه ها چون شطی روان, دریائی از انسان هارا در خیابان ها و شهرها, پدید آورد؟ در قالب هیچ کــس , تحقیر نگنجید. پیرو جوان, زن ومرد, دختر وپسر بهم پیوستندو آرمانشهرحکومت را با حضوردر خیابان ها به اشغال خود درآوردند.فرمان صادرشد.انبوه انسان های بی سلاح و درسکوت نشانه شدندو شلیک انجام گرفت.نا گهان , همۀ آنانی که مدت 30 سال گمنام, شبانه, در میان دخمه های رژیم, در زندانها, نا پدید گشته بودند , تولد یافتند وترانه وسرودشان, ترنم لبان تشنه آزادی در میدان گشت. مردم ,علیرغم رفتار ددمنشانه ای که رژیم آن روز وماههای بعددرخیابانها با مردم و درزندانهابا زندانیان سیاسی انجام داد,با مقاومت خود, نیرومندیشان رابه حاکمان ثابت کردند.ورژیم دست به انتقام زدو دارهائی را فراهم کرد وبرای ایجاد سکوت قبرستانی, جانهای شیفته دیگری راکینه توزانه ستاند.هر قطره خونی که ازابتدای حکومت اسلامی برخاک میهن ریخته شد,درادامه "حیات وحش" رژیم به دریائی از انسانها پیوست وچون موجی سبزگردیده میهن رابا تلاطم های خود بحرکت درآورد.امروز اساس ارتباط مردم با حکومت فروریخته است. تنهابااتکابه نیروی مردم می توان هرنوع تغییری را پدید آورد.صدائی سرتاسر میهن به گوش می رسد.امروز دیگر یک صدا و انهم صدای رژیم شنیده نمی شود.زبان گفتگوی مردم تغییر کرده است.امروز همه از تغییرمی گویندوفصلی نو را نوید می دهند
k.meamar@yahoo.com