آسمان خانه

Afsanehjangjoo.blogfa.com

آسمان
کُشته را نفس می کشد
روی ساعتی که لرزه می گیرد درآن
زمین،
سراب
دریایی ست که من عشق را درآن غرق بودم
بال پروانه را سوارم
سبک در راهِ گم - پیدا
تاول می زند اندوهم زیرِ دشنه ی دیرین
که دیگر سرخ نمی شوم
امشب
عشق
بالِ رنگین پر
باز وُ پرواز کرده است
و آسمان چه بی گناه بر سرم می چرخد
مقصد
کودکی ام را گرفت
یا در سفر پیر شدم؟
قرار من تکرارم در نفسهای توست
پایان سفر
آغازم
و جامه ی حقیقت
برهنگی...
و خوب می دانی با قهر کودکانه می آزمایمت
شعله ی شمع های سپیدِ همزاد
بی تلاطم
در جانِ چشمانت فرزانه می رقصند
و تو اعتماد را به من لبخند می زنی،
خواب را می بوسی،
ساعت رؤیاهایت را می شمارم
و خواب را در تو جا می نهم تا روز شوم در آسمان این خانه...

سیزدهم تیر هزار و سیصد و هشتاد و نه
واشینگتن دی سی