جایی برای مقایسه روش اصیل، متین و طبقاتی انگلس با آنچه که بخشهای گسترده ای از چپ ایران نسبت به خیزش جنبش، از زمان ظهور سندیکای واحد به این سو، انجام داده اند و هنوز هم می دهند نیست. چگونه می توان آن نجابت برخورد را با هتک حرمت آشکار و وقیحانه ای که در سالهای اخیر از جانب چپ نسبت به اصیل ترین رهبران جنبش کارگری ایران صورت گرفته است مقایسه کرد؟