مارکس پیش بینی میکرد که انقلاب سوسیالیستی در پیشرفته ترین کشور سرمایه داری که در آن پرولتاریا هم از نظر کمّی و هم ساختاری و اتحاد در قدرتمندترین موقعیت قرار دارد، صورت خواهد گرفت. لنین در کتاب "امپریالیسم به مثابه آخرین مرحله سرمایه داری" چنین نتیجه گیری میکند که انقلاب سوسیالیستی نه در پیشرفته ترین کشور سرمایه داری، بلکه در ضعیف ترین حلقه سرمایداری جهانی صورت خواهد گرفت. حزب بلشویک ها به رهبری لنین بعد از جنگ جهانی اول روسیه تزاری را یکی از ضعیف ترین حلقه های سرمایه داری جهانی ارزیابی کرده و به مهارت تمام قدرت سیاسی کامل را از روسیه تزاری گرفته و اقدام به تحکیم کامل قدرت سیاسی حزب نماینده زحمتکشان و کارگران در حاکمیت سیاسی نمودند.

بلافاصله پس از کودتا، در سراسر کشور دستگیری‌ها آغاز شد. روزهای اول به تصفیه‌ حساب‌ها، پاپوش دوختن‌ها و انتقام‌های فردی گذشت.
می‌بایست محتاط بود، در گوشه‌ای خزید و بی‌گدار به آب نزد. احزاب سیاسی ممنوع اعلام شدند و سران‌شان دستگیر. عده ای از دبیران دبیرستان‌ها را نیز به زندان افکندند.
پس از چند روز، شاه، تنها، بدون ملکه‌اش وارد شد و به همراه گارد سلطنت یک‌سر از فرودگاه به کاخ رفت. این بار از تظاهرات خیابانی در مسیرش خبری نبود. برخلاف خوش‌بینی ظاهرشان، حاکمان از وزش باد مخالف همچنان در هراس بودند و به ناثباتی قدرت خود در آن روزها آگاه. می‌دانستند که بر روی کرسی لرزانی نشسته‌اند و احتیاط را از دست نمی‌دادند.

مبارزه‌ی قهرمانانه‌ی مردم ویتنام تحت رهبری هوشیارانه و زیرکانه‌ی هو شی مین و دیگر رهبران نزدیک به او طی دهه‌ها دو غول استعماری و امپریالیستی را شکست داد. اما رهبران حزب، به‌ویژه تندروها تحت تأثیر انقلاب‌های روسیه و چین این توهم را داشتند که می‌توانند یک کشور عقب‌مانده و روستایی را مستقیماً و به‌سرعت «سوسیالیستی» کنند. آنان پس از طی یک مسیر طولانی با برخورد به واقعیت‌های تلخ توسعه‌ی ملی در یک نظام سرمایه‌داری جهانی‌شده ناچار به عقب‌نشینی شدند. انقلاب‌های ویتنام درس‌های بسیار ارزشمندی برای دیگر جنبش‌ها و جریانات سیاسی چپ ـ به‌ویژه جریاناتی که به تصور خود به یک انقلاب بلافاصله‌ی سوسیالیستی امیدوارند ـ به همراه دارد.