۱۲ ژانویه پس از چهار روز محاکمه، دادگاه نظامی هر ۱۲ نفر به توطئه برای ربودن و ترور شاه و خانواده سلطنتی را محکوم کرد. هفت نفر به اعدام، دو نفر به پنج سال زندان و سه نفر به سه سال زندان محکوم شدند. در دفاعیه، متهمان که همه متعلق به طبقه روشنفکر ایران بودند، یکدیگر را متهم می کردند و ستایش از دست آوردهای انقلاب شاه و مردم و رفتار محبت آمیز نیروهای امنیتی و درخواست عفو ملوکانه مشهود بود. مانند دادگاههای قبلی، متهمین اجازه نیافتند که اعمال خویش را توجیه فلسفی کنند، ولی برخلاف بیشتر موردهای قبلی، دادستانی برای ایجار رابطه مستقیم بین توطئه گران و عراقی ها و کشورهای خارجی دشمن ایران کوششی نکرد.

یعقوب تاجبخش (آقا کوچکی) گروهبان یکم از هنگ ژاندارمری گیلان وقتی در میانه سال ۱۳۴۹ از آبادان به سیاهکل رفت، در پاسگاه ۱۱ نفره‌ای خدمت ‌کرد که جنب و جوش زیادی نداشت. اما اتفاقی که در ۱۹ بهمن همان سال رخ داد، این پاسگاه کوچک و آرام را به قلب تحولاتی مهم تبدیل کرد. در زمان حمله چریک‌های فدایی خلق به پاسگاه سیاهکل، ۲۵ ساله بود و تنها دقایقی درگیری و اصابت سه گلوله به او، مسیر زندگی‌اش را تغییر داد. تاجبخش پس از ۴۴ سال سکوت، در گفت‌وگو با «تاریخ ایرانی» ماجرای واقعه سیاهکل را آنگونه که شاهدش بوده، شرح داده است:
این عملیات اولین اقدام مسلحانه برای خلع سلاح یک پاسگاه در ایران بود و پیش از آن چنین تجربه‌ای در ایران وجود نداشت گرچه ماجراهایی چون دادشاه در زاهدان و خیلی از مسائل دیگر ابعاد خیلی بزرگتری داشت اما این اقدام خیلی منحصر به فرد بود.
آن‌ها از پیامد اقدام خود اطلاع نداشتند، اما آن رفتارشان خیلی انسانی بود. در هر حال کسانی که در آن وضعیت جان خود را به خطر انداخته بودند برای جامعه و ملت ستم‌دیده عمل جسارت‌آمیز و شجاعانه‌ای از خود نشان دادند.

این بحث در مورد زنده یاد بهمن قشقایی (بهمن بهادری قشقایی) چهره‌ی نام آور شورش جنوب است که سال ۱۳۲۲ هجری شمسی همزمان با درگیری نیروهای دولتی با قشقایی‌ها، حوالی شیراز به دنیا آمد و ۱۷ آبان ۱۳۴۵ مظلومانه تیرباران شد. برای درک بهتر دوره‌ای که از آن صحبت می‌کنم، بهتر است کمی به عقب برگردیم و سر فصل وقایع اتفاقیه در میهنمان را از کودتا علیه دولت دکتر مصدق به این سو مرور کنیم.

جناب دکتر ابراهیم یزدی دبیر کل نهضت آزادی ایران در جلسات بازجوئی که در نوع خود تازگی دارد، در جلسۀ چهل و پنجم بازجوئی بعد از اینکه بازجو "یک پروندۀ قطور به قطر ۲۰ سانتی متر" در اختیار ایشان میگذارد تا نامبرده "در پشت میزی که در اتاق بود" بنشیند و به "بررسی یک به یک اسناد درون کلاسور" بپردازد، به "نامه ای خطی از شخصی بنام نادر نوری زاده به تاریخ ۱ جولای ۱۹۹۶ از کانادا (برمیخورد) که به خط مشی و سیاست نهضت آزادی حملۀ سختی کرده بود که (این حملات) همراه بود با اظهار نظرهای تند و بعضا بی ادبانه به مراجع و رهبر فقید انقلاب و نظام"، ایشان که برای اولین بار این نامه را مشاهده می کرد در ذیل آن مینویسد "که این سند بمن مربوط نیست."