خنیا برای خرداد

خرداد با خوشه های خنده
با لای لاله و بای بنفشه
با کفش کتانی سپیدش
خیس از خیزابه های تابستان
از آب نمای پارک لاله گذشته است.
و نمی دانم چرا
در میانه ی بلوار سهراب،
مثل این که تکه ای ماه
کنده باشی
از جگرگاه آسمان،
پهلوی پیراهنش را چنگ می زند!
یا نمی دانم در خماخم کوچه ی اشکان
از چه می نشیند
اینگونه روی خاک!
پارسال که خرداد آمد و
ما مست خوشه های تازه بسته ی گندم بودیم...
مگر چه بر سر خرمن خوشبوی خرداد آمد و
چگونه سر آمد؟ هان!
خرداد خوب ما
پارسال مگر چگونه بار سفر بست؟
آن خوشه های خنده اش را
آتش کدام حرامی به خاکستر نشاند مگر؟
کفش کتانی سپیدش را خیس خون که کرد؟
کنار آب نمای پارک لاله مگر
دشنه ی کدام دژخیمی
در کمین گرده ی نیلوفر نشسته بود؟
بلوار آبی سهراب را
خنجر کدام نا پدر پهلو دریده بود؟
در کوچه های ساده ی اشکان
مادران چند آهوی جوان
دنبال اشک های گمشده در باد می گشتند؟
من که نام های صد هزار و
هزار و
صد هزار و
هزار به یادم نمانده است،
همه زندیق و قرمطی
کافر و ملحد و بابی
بلشویک و رقاص و صوفی و عارف و جاسوس.
این تاریخِ تاریک هم که کشتگانش بی شمار و شماره و
سنگ گورشان هم گم گم گمگشته و
شکسته.
خرداد هم که نامه ای روان نکرده بود
کبوتری، گیرم گلوبریده
گل قاصدی، پر پر پر
این تلفن های همراه هم که همراهی نمی کنند
پس من از کجا بدانم که کدام نا نا نا کسی
نام مبارک خرداد را
از سالشمار این سرزمین بی شناسنامه و تاریخ پاک کرده است!
حالا که اردی بهشتِ بی بنفشه و
بهارِ بی نرگسِ ما چنین دربدر شدند...
پیشبازِ خرداد هم
بی خنیا و
خاموش و
خسته، چگونه باید رفت؟
سر، شاخه ی بید،
به بیداد شکسته و
زانو، به خاک نحرگاه،
نشسته و
تسمه و تازیانه باز و
ما بسته و
بسته بسته بسته تر....

*
بر خیابان خرداد اما
چشمان باز دختری
خیره مانده پس از مرگ...
***
محمود کویر
سبز باشید